روزانه های سینمایی

جمعیت تماشاگران ثابت ماند

افتتاح سالن های جدید سینمایی نتوانسته است، تماشاگران سینما را بطور محسوسی افزایش دهد. با این حال به موجب اعلام رسمی موسسه سینما شهر(اینجا) بهار امسال در مقایسه با مدت مشابه در سال قبل روند صعودی داشته است. “در بهار امسال تعداد مخاطب ۲ میلیون و ۸۰۸ هزار نفر و در سال گذشته دومیلیون و ۷۹۵ هزار نفر بوده یعنی تنها ۱۳ هزار نفر به مخاطبان سینمای ایران افزوده شده؛ این میزان افزایش مخاطب، ویژگی معناداری نیست. طبیعی است که هم می توان خوشحال بود که حداقل با کاهش مخاطب مواجه نشده ایم و هم باید ناراحت باشیم که در تهران با آمدن محاسبات فروش سینما «کوروش» در ۳ ماهه اول  سال جدید و سینما «چارسو» با ۵سالن سینما، قاعدتا باید نگران افزایش نیافتن معنادار تعداد مخاطبان باشیم.”(علم الهدی امیرحسین، بانی فیلم)

 پردیس های سینمایی کوروش و چارسو به ترتیب از مرداد و بهمن سال گذشته به ظرفیت های سینمایی کشور افزوده شدند. به عبارتی ۱۷ سالن جدید که در بهار امسال پذیرای تماشاگر بوده اند، در بهار سال گذشته در دست ساخت بودند و هنوز به بهره برداری نرسیده بودند. پرسش اصلی این است که چرا با وجود سالن های مدرن و افزایش صندلی سینماها، ضریب اشغال آنها آنگونه که باید ارتقا نیافته است و تقریباً شمار تماشاگران در دوره مورد مطالعه ثابت مانده است.؟

 یک مشاهده میدانی خصوصاً در شهر تهران گویای این است که سال به سال از شمار تماشاگران سینماهای قدیمی بویژه سینماهای تک سالنه کاسته می شود و مخاطبان سنتی این سالن ها ترجیحاً برای تماشای فیلم های مورد علاقه اشان به پردیس های جدید می روند. به عنوان مثال با وجود پردیس چارسو تماشاگران قید سینما حافظ را می زنند و یا ساکنان پیرامون سینما میلاد در میدان شهدا، چند قدم آنسوتر خود را در صف تماشاگران سه سالن پردیس سینمایی شکوفه قرار می دهند. این قاعده در مورد سینما صحرا و سینمای سه سالنه سروش در مجاور آن هم جاری است.

 بنابراین ادعای گزافی نیست اگر بگوییم سینماهایی مثل فردوسی، سپیده، آستارا، پارس، مرکزی، بهمن، قدس، بلوار، عصرجدید و سه سینمای صحرا، میلاد و حافظ، در رقابت با پردیس های سینمایی حرفی برای گفتن ندارند و به همین خاطر اغلب آنها روزگار خوبی را پشت سر نمی گذارنند.

نکته دیگری که نباید از یاد ببریم آن است که در سال های اخیر جمعیت ثابتی در حلقه تماشاگران سینمای ایران وفادارانه باقی مانده اند و این عده که تقریباً جمعیتی بالغ بر ۳ تا ۴ میلیون نفر هستند، با تماشای ۲ تا ۴ فیلم در سال، رقم نهایی ۱۵تا ۱۲ میلیون تماشاگر در سال را رقم می زنند.

با یک حساب سرانگشتی تقریباً ۵ درصد جمعیت ۷۵ میلیونی ایران سینما روی حرفه ای هستند و مابقی یا گرفتار زندگی روزمره هستند و در درام زندگی با مشکلات دست و پنجه نرم می کنند و یا مصرف کننده کالای رسانه های رقیب هستند و جمعی نیز ویدیو(اریژینال و کپی) را در سبد مصرف فرهنگی خود از یاد نبرده اند.

بی شک در صورت اجرای طرح هایی برای نمایش فیلم در شهرهای فاقد سینما و افزایش سطح رفاه عمومی، می توان به بهبود شاخص های عمومی در زمینه تماشای فیلم در سینما، خرید نسخه اصلی ویدیو و دانلود قانونی امید بست. آدمی به امید زنده است.!

سعید رجبی فروتن

در کنار روزمرگی های معمول، این جا خودم و افکارم را ثبت می کنم. از فرهنگ و هنر تا سینما و نمایش خانگی... می توانید نوشته های من را در «روزانه های سینمایی» دنبال نمایید.

۶ comments

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

  • با عرض سلام مجدد . آقای فروتن ، همانطور که چند روز قبل هم گفتم ، همین حفظ تعداد کل تماشاگران را مدیون فیلم های جنجالی هستیم! اگر نگاهی به لیست فیلم های اکران شده بهار ۹۳ بیاندازید می بینید که پر حاشیه تر از طبقه حساس و پنجاه قدم آخر نداشتیم اما امسال با فیلم هایی مثل استراحت مطلق ، قصه ها ، نهنک عنبر و … آتش دعوای حیدری و نعمتی چپ و راست بر سر سینما حسابی گرم بوده است .
    در ضمن یادتان که نرفته بنده را هم جزو آن ۹۵% حساب کنید؟! یادش بخیر در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد ماهی نبود که یا خودمان یا همراه با فامیل به سینما نرویم! سفر جادویی ، گلنار ، شهر موشها ، علی و غول جنگل ، حسنی ، گربه آوازه خان ، سفر جادویی ، روز فرشته ، کلاه قرمزی و پسرخاله و … حتی فیلم عروس که یادم هست اصلاً از فیلم سر در نمی آوردم و فقط منتظر بودم زودتر تمام شود! آخرین باری که به سینما رفتم ۱۰-۱۲ سالم بود! آن موقع سال های اوج جشنواره کودک و نوجوان اصفهان بود و روی سردر سینما آفریقا تابلوی خیلی مهیجی از یکی از فیلم های گودزیلا نصب شده بود! ما هم یعنی کلی جدول اکران فیلم های جشنواره را زیر و رو کردیم تا بتوانیم ساعتی را که این فیلم کذایی پخش می شود پیدا کنیم و همراه پدرم به سینما رفتم . چیزی که بجای فیلم گودزیلا نصیبمان شد اول یک انیمیشن کوتاه به سبک نمایش های سایه بازی آسیای جنوب شرقی بود که پسری سعی داشت با ملاقه برای مادرش آب ببرد! بعدش یک انیمیشن کوتاه مغولی درباره پسری که توسط یک موجود جادویی از وقوع سیل آگاه می شود اما با آن موجود قرار می گذارد که واقعیت را به مردم نگوید اما وقتی مردم هشدارش را جدی نمی گیرند واقعیت را می گوید و به سنگ تبدیل می شود و مردم از سیل فرار می کنند . بعدش یک انیمیشن کوتاه دیگر بود درباره پسری که از یک قوی زخمی نگهداری می کند و در نهایت یک فیلم داستانی یک ساعته که تنها چیزی که از آن در یادم مانده سکانس قایق رانی دراگون بوت بود که نشان می دهد احتمالاً فیلم محصول تایلند بوده است! خب ، قیافه بنده موقع خارج شدن از سینما دیدنی بود و بعد از آن دیگر به سینما نرفتم!

    • احسنت
      اضافه شود به این فیلم ها، دره شاپرک ها، دزد عروسک ها و …
      نمی گم این فیلم ها اون زمان در مقیاس جهانی بود ولی تهش می شد فهمید که چقدر واسه این کارها زحمت کشیده شده .
      نه مثل الان که با لوکیشن های محدود و جلوه های به شدت مصنوعی کامپیوتری قصد رقابت با محصولات غربی رو داشته باشیم!!!

    • بنده چکاره بیدم؟! امیر خان فیلم رو دیدن گفتن خوب نیست! بنده که ندیدم! فقط امیدوارم دست کم با موفقیت این فیلم تصویر گستر پاسارگاد به عنوان یکی از شرکت های خوب شبکه نمایش خانگی ، پایه های استوار تری پیدا کند!

مرا در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید