مکتوب هفته دوم

بازار فیلم در برج تهران

برخلاف سال های گذشته در جشنواره سی و دوم تسهیلات بیشتری برای حضور موسسات ویدیو رسانه در نظر گرفته شده است. به گزارش نشریه داخلی سینمای خانگی، موسسات ویدیو رسانه در بازار فیلم جشنواره در فضایی به مساحت یکصد متر مربع به معرفی امکانات خود پرداخته و پذیرای مهمانان داخلی و خارجی خواهند بود.

خاطر نشان می سازد؛ آن دسته از موسساتی که تاکید بر خرید رایت آثار خارجی دارند، عموماً محصولات مورد نظرشان را از نمایندگی ها و اصولاً agent های منطقه ای تهیه می کنند. در بازار پیش رو بعید است، خریداری برای آثار ایرانی در غرفه موسسات پیدا شود زیرا موسسات عمدتاً دارنده رایت داخلی فیلم ها برای زمان محدودی هستند.

در سال های ۸۸ تا ۹۰ در آیین افتتاحیه جشنواره از مدیران موسساتی که منشا خدماتی برجسته ای در صنعت و تجارت ویدیو بودند، تقدیر به عمل آمد.

نگو و نپرس!

شنیده ها حکایت از توزیع یک انیمیشن مطرح در روزهای آتی در بازار دارد. این انیمیشن که در قله انیمیشن های ۲۰۱۳ نشسته و در نوع خود فروش بین المللی فوق العاده ای داشته است، به مخاطب ایرانی عرضه خواهد شد. به دلیل عدم تمایل ناشر اثر به هر گونه اطلاع رسانی در این زمینه، چاره ای جز انتظار برای صدور مجوز و انتشار عنوان مورد اشاره نیست.

کمک بلاعوض

دولت صد در صد هزینه تامین و نصب سیستم نمایش دیجیتال را پرداخت می کند. به موجب این گزارش روزانه های سینمایی در گفتگو با یک مدیر سینمای خصوصی در یکی از استانهای مرکزی کشور، وی از نصب سامانه پخش دیجیتال طی روزهای آینده در سینمای تحت مدیریت خبر قرار داد و این اقدام را پیش شرط برگزاری همزمان جشنواره در آن سینما دانست.

این گزارش می افزاید، این کمک در نوع خود کم سابقه بوده و شتاب بیشتری به ارتقای فن اوری های پخش در سینماها خواهد کرد. همچنین برآورد تقریبی هزینه سیستم های یاد شده ۵۰ میلیون تومان می باشد.

چه سالی بشه ۹۳!

وقتی در سال ۹۲ بیش از ۱۵۰ فیلم سینمایی و بلند (با مجوز ویدیویی) ساخته شده و ۱۲۴ عنوان آن را هیات انتخاب جشنواره سی و دوم بازبینی کرده است، یعنی سال ۹۳ شبکه نمایش خانگی با انبوهی از فیلم های قابل عرضه روبروست. با یک حساب سرانگشتی ظرفیت سینماها کشش اکران بیش از ۵۰ فیلم را ندارد و قطعاً خیلی از فیلم ها مستقیماً راه نمایش خانگی را برمی گزینند. به همین مقدار اضافه کنید؛ ۳۰ فیلمی که در سالجاری موفق به اکران شدند و هنوز به شبکه وارد نشده اند. به عبارتی سال ۱۳۹۳ به جز عناوین ویدیویی ۱۸۰ عنوان فیلم سینمایی بالقوه آماده توزیع در شبکه نمایش خانگی هستند. از این مقدار اگر نیمی هم به شبکه وارد شود، رکوردی را از خود بر جا خواهد گذارد. در این برآورد فیلم هایی که هر ساله به صف اکران می پیوندند و شرایط برای نمایش عمومی آنها فراهم نمی شود، منظور نشده اند.

پیش بینی می شود تا پایان سالجاری ۷۰ عنوان فیلم سینمایی ایرانی در پیشخوان های فروش بنشیند. این میزان نسبت به سال گذشته ۱۰ درصد افزایش نشان می دهد. خاطر نشان می سازد این بررسی صرفاً ناظر بر کمیت تولید فیلم در سینمای ایران است و مشخص نیست که در اکران و یا توزیع ویدیویی تا چه حد با مخاطبان ارتباط برقرار سازند. به هر حال بیش از نیمی از فیلم های سال اینده نخستین و یا دومین تجربه سینمایی سازندگان خود هستند.

اول سریال بعد شام

آخرین گروه مهمانانم حدود ساعت ۸ شب می رسند. لباس که سبک می کنند و روی مبل یله می شوند، با سینی چای بطرفشان می روم. تلویزیون خاموش است. مرد میهمان در حالیکه کمر لیوان چای را تو دست گرفته با نگاه جستجوگر روی دیوارهای هال آپارتمان دنبال چیزی می گردد. نگاهش به ساعت دیواری که گره می خورد، گویی چیزی به یادش آمده باشد، طوریکه بقیه هم بفهمند رو به خانمش می گوید؛ فاطمه این سریال کی شروع میشه؟

جمعیت مهمانان انگار به اتفاق تحت تاثیر یک شوک واحد قرار گرفته باشند، به فاطمه فرصت نمی دهند و به نیابت از او هر کس چیزی می گوید. :

روشنش کن … الان شروع میشه…. نه بابا نیم ساعت طول می کشه تا آگهی ها از رو اعصابت بیان پایین….آقا خداییش دیگه شورش و درآوردن…. شما میگی باران بالاخره باباشو می بینه؟….

عیال از مهمانان زمان خوردن شام را جویا می شود. خانم ها از همسران شان پیش دستی کرده و عیال را به نشستن پای تلویزیون دعوت می کنند. این واکنش یعنی اول شام بعد از سریال!

در جمع فامیل کمتر دیده ام برای تماشای فیلم یا سریالی تا این حد اتفاق نظر باشد. سکوت مهمانان هنگام پخش سریال و حاکم شدن صدای تلویزیون بر فضای خانه کمک می کند تا زن و مرد، کوچک و بزرگ با شخصیت های داستان همذات پنداری کنند و هر کس به فراخور حس و حالش به داستان ملودرام آوای باران دل بدهد.

خدا را شکر که در غیاب ماهواره شبکه سه سیما آبروداری می کند و دقایق سرگرم کننده ای را برای مهمانانم رقم می زند.

روز سرنوشت

ده بهمن رفراندم سینمای ایران است. بنا به اعلام سازمان سینمایی روز ده بهمن سینماهای کشور برای عموم مردم رایگان است. این اقدام با هدف آشتی مردم با سینماها و ایجاد شور و نشاط اجتماعی در آستانه جشن های سالگشت پیروزی انقلاب اسلامی و جشنواره فیلم فجر صورت می گیرد.

میزان استقبال مردم و علاقمندان به حضور در سالن های سینما – البته در شهرهایی که سینما دارند- نشان خواهد داد که تا چه حد عادت سینما رفتن به یاد مردم مانده است و آن را ترک نکرده اند. ثبت دقیق آماری تعداد تماشاگران در سینماها در چنین روزی می تواند، دستمایه یک مطالعه مستقل شود. تحقیقی که نشان می دهد آنچه برای مردم در رفتن به سینما حائز اهمیت است، چه چیزی است؟

آیا کیفیت فیلم ها فارغ از هزینه های سینما رفتن برای مردم اولویت دارد یا آنکه در این ارتباط امکانات رفاهی سینما حرف اول را می زند؟

حضور پر شور مردم شاید این گمانه را تقویت کند که هزینه بلیط برای خانواده ها واقعاً رقم قابل توجهی است و باید فکری برای تعدیل هزینه ها کرد.

از سوی دیگر اگر فیلم های این فصل از اکران چندان باب طبع مردم نباشند و اشتیاقی برای تماشای آنها ولو مجانی وجود نداشته باشد، عدم استقبال مردم نباید به منزله قهر با سینما تعبیر شود.

همچنین اگر ضریب اشغال صندلی های موجود سینماها در روز ده بهمن صد در صد باشد ولی تناسبی با جمعیت شهر نداشته باشد، نباید با ذوق زدگی در تفسیر دچار اغراق شد.

روزانه های سینمایی در یادداشت جداگانه ای اختصاص یارانه به تماشاگران سینما در طول سال را تمهید موثرتری برای تشویق آنها و حفظ ارتباط با سینما دانسته بود.