سعید رجبی فروتندر جریان نشست رسانه ای دبیر جشنواره فیلم فجر هنگام بحث در باره برگزاری همزمان جشنواره فیلم فجر در استانها جناب دبیر با اشاره به اینکه انجام چنین کاری در جشنواره های معتبر سینمایی دیگر کشورها مرسوم نیست، به عدم تعهد بعضی از استانها در تامین مطالبات تهیه کنندگان سینما در جریان جشنواره سال گذشته پرداخت و تصریح کرد؛” بسیاری از تهیه‌کنندگان با نمایش آثارشان در استانها مخالف هستند چرا که آن را عملا اکران عمومی می‌دانند، وی گفت: هر تهیه‌کنند‌ه‌ای که چنین استنباط می‌کند باید به ما بگوید و می‌تواند فیلمش را برای نمایش در استانها ارائه ندهد اما برای نمایش استانی باید به این فکر کنیم که آیا به گسترش سینمای ایران کمک خواهد کرد یا خیر؟”
تردید دبیر جشنواره برای چگونکی برگزاری جشنواره در سایر استان های کشور در شرایطی اعلام شده است که وی در همین نشست گفته است برای اولین بار جشنواره در سی و یک استان کشور برگزار می شود.!
اصرار بر گسترش چتر جشنواره به وسعت ایران بزرگ به معنای آن است که تعداد دفعات نمایش فیلم های بخش مسابقه با احتساب نمایش آنها در تهران از ۵۰ مورد تجاوز خواهد کرد و عملاً اغلب فیلم ها به بهانه برگزاری جشنواره یک دوره اکران عمومی را پشت سر خواهند گذاشت. تجربه گذشته نشان داده است که معمولاً در استانهای محل برگزاری جشنواره همزمان مطالبه بینندگان و مسئولان بیشتر متوجه فیلم هایی است که در محل اصلی یعنی تهران خوش درخشیده اند و نمایش آنها با استقبال زاید الوصف تماشاگران و منتقدان روبرو شده است. غرض آنکه شعبات استانی جشنواره ها را باری به هر جهت نمی توان با چند فیلم جدول پرکن برگزار کرد و سر و ته قضیه را هم آورد. علاقمندان سمج و پای کار سینما در استانها تا شاهد نمایش فیلم های مورد علاقه اشان در شهرهایشان نباشند، بر طبل اصرار خواهند کوبید و هزینه های مترتبه را به مسئولان مربوطه تحمیل خواهند کرد.
تهیه کنندگان سینما علاوه بر آنکه راضی به نمایش فیلم شان بطور گسترده در جشنواره نیستند، متوقع هستند بابت هر نوبت از نمایش فیلمی که در جشنواره دارند، مبلغ مشخصی به آنان پرداخت شود. مبالغی که سر جمع آن به عدد و رقمی می رسد که در توان استان یا ستاد جشنواره نیست.
موضوع این یادداشت بررسی جنبه های مالی جشنواره همزمان در استان ها نیست بلکه بر این مطلب تاکید دارد که بی قواره کردن جشنواره و تبدیل کردن آن به یک جنبش اجتماعی برای نمایش و تماشای فیلم! هر چه که هست و هر اسمی که دارد، دیگر جشنواره نیست. وقتی بصورت طبیعی و خودجوش کمتر کسی در طول سال سراغی از سینما می گیرد و احوالی از آن می پرسد، چه اصراری داریم که برای دل خوش کردن جماعتی که حداقل با حضورشان در سالن های سینما در طول سال چراغ آنها را روشن نگه می دارند، یکباره از همه داشته های قابل اعتنای سینما رونمایی کنیم و همین عده محدود را بر سفره سینما دعوت کنیم و خوراک یکساله او را طی ده روز به خوردشان دهیم؟
جشنواره اگر جذابیت دارد به اعتبار برنامه ها و اتفاقات جنبی آن است که جذاب است و صرف نمایش زودهنگام تعدادی فیلم به تنهایی مشکلی را حل نمی کند. مگر آنکه بخواهیم رقابتی را هم بین فیلم ها در استانها رقم بزنیم که زده ایم و داورانی را هم از محل برای قضاوت به کار بگماریم که گمارده ایم و اختتامیه های جداگانه ای هم در هر استان با طی تشریفات معمول برگزار کنیم که کرده ایم.!
از برگزاری جشنواره های همزمان در بعضی از استان ها در یک دهه گذشته کدام ارزیابی و بررسی علمی را صورت داده ایم که حالا بر اساس یافته ها و نتایج حاصل از آن بخواهیم همه استان ها را درگیر برگزاری جشنواره نماییم؟ آیا در همه سال های گذشته آنقدر که سینما مجلس آرای جشن های سالگرد پیروز ی انقلاب اسلامی بوده است، دیگر پدیده های فرهنگی و هنری و یا سازمان ها و دستگاه های مسئول در این راه هزینه کرده اند.؟
آیا صنعت سینما بابت ایجاد شور و نشاط اجتماعی در دهه فجر به همان میزان از مراحم دولتمردان و دستگاه های مسئول بهره برده است.؟ تجربه همکاری با شش معاون سینمایی در ۱۸ سال گذشته نشان داده است که اغلب آنها اولین وعده ای که می دهند؛ حل مشکل مالیاتی سینماگران است. موضوعی که ظاهراً کلاف ابهام آن به دست و تدبیر هر کسی بازشدنی نیست.! وزارت اقتصاد و دارایی چرا یکبار برای همیشه این مناقشه را حل نمی کند؟ مطالبه حذف عوارض و مالیات ارزش افزوده سینماداران در چند دولت باید تکرار شود و گوش شنوایی برای آن پیدا نشود؟
شایسته است که در غیاب انگیزه برای بخش خصوصی حداقل شهرداری های کلان شهرها با الگو گرفتن از شهرداری تهران زیرساخت های سینمایی را راساً یا با مشارکت بخش خصوصی تاسیس و تجهیز کنند. ماده قانونی ۱۶۱ در قوانین برنامه سوم و چهارم چرا بدرستی اجرا نشد و در برنامه پنجم توسعه بدیلی برای آن پیش بینی نشد؟
در یک جمع بندی موسم جشنواره فجر فرصتی است تا مطالبه ملی برای احداث سینما و اختصاص تسهیلات برای آن پژواک یابد و گرنه خرج کردن از کیسه اعتبارات اندک سینما و فراموش کردن مشکلات دیرینه سینما در لوای برگزاری جشنواره راه به جایی که نمی برد هیچ، بنیه و توان سینما را تحلیل می برد. منطق و خردورزی حکم می کند در دوره عسرت صنعت سینمای ایران، از هر استان میزبان جشنواره متقابلاً کمک و حمایتی برای رشد و توسعه سینما در آن استان طلب شود ولو این حمایت غیر نقدی باشد.
بیانات اقای رئیس جمهور پیرامون فیلم و سینما جالب بود
با احترام به آقای رئیس جمهور این رو عرض میکنم ایشون دیشب گفتن از این که سینمای ما به یکی از بالا ترین قله های خودش رسیده یعنی دیده شدن توسط آکادمی اسکار باید این رو بگم که همین آکادمی سال پیش با این حجم فیلم خوب جایزه سرسبدش و گل جایزه اش رو به فیلم تمام دروغ و کذب آرگو داد که صدای خود اهالی سینما در غرب رو بالا آورد عنوان بهترین فیلم اسکار آرگو بن افلک شد که کاملا تناقض وجود داشت .این درسته که ما باید به استاندارد ها جهانی برسیم ذوق زدگی زیاد باعث سرافکندگی هم میشه بدون شک می گفتیم گذشته در لیست نهایی اسکار امسال قرار میگیره اما نگرفت
زنده باد دولت تدبیر و امید…زنده باد دکترحسن روحانی