سعید رجبی فروتنبرای ما اهالی فرهنگ و هنر روز پانزده خرداد روز برگزاری دومین مناظره انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری از اهمیت زیادی برخوردار است. این روز که در تقویم انقلاب اسلامی مقارن با پنجاهمین سالگرد نهضت خونین ۱۵ خرداد است، یادآور نقطه عطفی در تاریخ ایران است روزی که سنگ بنای نهضت اسلامی به زعامت امام خمینی (ره) در آن گذارده شد. در چنین فضایی تبلیغات انتخاباتی نامزدهای یازدهمین ریاست جمهوری حال و هوای خاصی به خود می گیرد و نگاهها متوجه این حقیقت خطیر می گردد که سکان ریاست جمهوری اسلامی بی تردید باید در دست فردی قرار گیرد که نسبت بیشتری با امام و آرمانهای انقلاب اسلامی داشته باشد و وی به درجه ای از بلوغ و پختگی رسیده باشد که عمق و شتاب بیشتری به سیاست ها و برنامه های اجرایی کشور ببخشد و با حسن تدبیر تهدیدات موجود را به فرصت های تازه ای برای حل گرفتاری های مردم و ترمیم امور زیر بنایی کشور مبدل سازد.
با توجه به اینکه محور مناظره نامزدها دراین روز به موجب اعلام قبلی مسائل فرهنگی و هنری است، می توان کنجکاوانه به مواضع و دیدگاه های فرهنگی کاندیداها گوش سپرد و میزان دغدغه و علاقمندی هر یک از آنان را نسبت به مسائل فرهنگی ارزیابی نمود. فارغ از اینکه با توجه به بازخوردهای مناظره اول، تغییری در شکل برگزاری آن اعمال شود و یا نشود، همین که هشت شخصیت کشوری ساعت ها بصورت متمرکز فقط در باره فرهنگ و پدیده ها و تجلیات آن از جمله هنر و سینما صحبت خواهند کرد، فی نفسه جالب توجه است.
پر واضح است که هر نامزدی به فراخور تحصیلات، سوابق کاری و اجرایی در یک یا چند عرصه به عنوان صاحب نظر و کارشناس شناخته می شود و بطور طبیعی در بعضی از بخش ها دارای تجربه و در سایر بخش ها فاقد تجربه و شناخت هستند.
یکی از نامزدها صادقانه ابراز داشته است که قبل از انقلاب هر وقت به سینما می رفته است برای گریز از دست ماموران ساواک بوده است و پس از انقلاب هم اصلاً به سینما نرفته است.! از این روی چنانچه در مناظره دوم صحبت از سینما به میان آید، چنین نامزدی حرفی برای گفتن ندارد و احتمالاً به ذکر کلیاتی که شاید مشاورانش به او توصیه و دیکته خواهند کرد، اکتفا می کند.
انتظار می رود بطور خاص نامزدها دیدگاه ها و برنامه هایشان را در باره راه اندازی رادیو و تلویزیون های خصوصی، ماهواره، اینترنت پر سرعت، نقش و میزان مداخله دولت ها در امور فرهنگی و هنری، چگونگی ساخت اماکن و ابنیه فرهنگی و هنری از جمله سالن های سینما، تئاتر و موسیقی و ممیزی صحبت کنند و صراحتاً بگویند که در دولت آنها رویکرد غالب سیاسی – امنیتی است، فرهنگی – اجتماعی است و یا اقتضایی و سیال خواهد بود؟
این روزها بر خلاف ادوار گذشته موج حمایت خاصی از جانب هنرمندان بر له و به نفع نامزد خاصی راه نیافتاده است و احتمالاً عبرت های حاصل از وقایع سال ۸۸ در این موضعگیری از جانب هنرمندان بی تاثیر نبوده است. به حال هنرمندان همانند سایر اقشار حق دارند که در صورت تمایل برای نامزد مورد نظر خویش صراحتاً اعلام نظر و وفاداری کرده و به اعتبار شهرت و وجاهت اجتماعی خویش، عده بیشتری را به طرفداری نامزد مورد نظر به پویش اجتماعی وادار سازند.
صبح روز ۱۶ خرداد برای همگان روشن خواهد شد که کدامیک از نامزدها وقوف و درنگ بیشتری بر فرهنگ و هنر دارد و با برنامه های پیش بینی شده مصمم است تا روح تازه ای را به کالبد آن بدمد.
اضافه کردن نظر