سعید رجبی فروتندر ماههای اخیر که عده ای از تهیه کنندگان منتقد موسسات ویدیو رسانه شده اند و بر این عقیده اند که فیلم هایشان با قیمت های مناسبی از سوی آنها خریداری نمی شود، در تحلیل مسائل، یک واقعیت مورد غفلت قرار گرفته است و آن این است که در هیاهوی رسانه ای ایجاد شده، کمتر کسی به عوارض منفی افزایش قیمت رایت فیلم ایرانی توجه کرده است. به یادداشته باشیم که قبل از اعمال قانون هدفمندی یارانه ها که البته تاثیر آن در هزینه تمام شده تولیدات سینمایی و ویدیویی قابل کتمان نیست، معترضان استدلال می کردند که تولید فیلم های ویدیویی سبب افزایش دستمزدها در سینما شده و دست و دلبازی ویدیو رسانه ها در پرداخت دستمزدهای نجومی به طمع و آزمندی بازیگران سینما دامن زده است. منتقدان – بخوانید تهیه کنندگان- به هر دست آویزی متوسل می شدند تا آب رفته را به جوی بازگردانند و منحنی سینوسی قیمت رایت ها را دوباره به اوج برگردانند. در این میان تولید کنندگان فیلم های ویدیویی – که الزاما" موسسه ویدیو رسانه نبودند- بیشتر به سراغ بازیگران شناخته شده ای می رفتند که نقش آنها در سبد تولیدات سالانه سینمای ایران هم محدود به فیلم های کمدی می شد و بعید می نمود از چنان وزنی در بین سایر بازیگران سینما برخوردار باشند که بتوانند الگویی برای رفتار اقتصادی دیگران واقع شوند. مضافا" که همین منتقدان کمتر به تولید انبوه تله فیلم در تلویزیون و اجرت نسبتا" خوب ستاره های سینما در آنها اشاره می کنند. به فرض هم که دستمزدهای این جمع محدود در جامعه بازیگران سینمای ایران پیامدهایی را به همراه داشته باشد، نمی توان تاثیر آن را با افزایش درآمد ناشی از فروش رایت ویدیویی فیلم ها مقایسه کرد. اطلاع رسانی شفاف مدیریت شبکه نمایش خانگی و مطلع بودن فعالان سینمایی از میانگین فروش حقوق ویدیویی فیلم ها، کمترین خاصیتی که داشت عوامل تولید آثار سینمایی بویژه بازیگران را به صرافت این نکته انداخت که ارزش افزوده کم سابقه ای برای فیلم هایی که در آنها به ایفای نقش می پردازند، پدید آمده است و تهیه کنندگان بر خلاف گذشته سود بیشتری را کسب می کنند. در اینگونه مواقع طبق قانون ظروف مرتبطه ضرب المثل حاجی انا شریک بد جوری روی زبانها می افتد و هر کس سهم خودش را از درآمده ایجاد شده طلب می کند.
آری کمترین عارضه اصرار تهیه کنندگان برای فروش فیلم هایشان به قیمت مناسب! آن بود که نظام دستمزدها در سینما دستخوش دگرگونی شد. تهیه کنندگانی که در دفترشان پا روی پا می انداختند تا مدیر موسسه ای برای خرید رایت فیلم از آنها اذن دخول بخواهد و بعد به بالاترین پیشنهاد فیلمشان را بفروشند، غافل از این بودند که عیش آنها چندان دیری نخواهد پایید. آنها تصور نمی کردند که همپای افزایش دستمردها و هزینه های تمام شده که در یکسال گذشته با اجرای طرح هدفمندی ابعاد تازه ای به خود گرفته است، موسسات قادر به خرید فیلم با قیمت های گذشته نیستند و تهدیدات جدی نظیر سرقت امان آنها را بریده است.
از جمله عوارض دیگر افزایش رایت، ایجاد استرس و فشار روانی در بین موسسات بود تا برای بازگشت سرمایه و سود معقول به رقابت با سایر موسسات بپردازند. متاسفانه رقابت منفی بین بعضی از موسسات در عرضه همزمان عناوین، گیس و گیس کشی ویزیتورها با یکدیگر، پاس نشدن چک خریدارن به دلیل محدودیت مراکز عرضه برای فروش بیشتر و … در این دوره مشاهده شد و ناکامی و عقب نشینی تعدادی از موسسات را از بازار به دنبال آورد.
با این ترتیب دلالت دوباره تهیه کنندگان به واقعیت های شبکه و یافتن راه تعامل با موسسات، تنها گزینه پیش رو برای تندتر کردن ریتم عرضه فیلم ایرانی در شبکه است.
هنگامی که رقابت ناسالم ایجاد شد و برای مطرح کردن خود به هر ریسمانی چنگ میزنیم و برای روبودن کار از دست رقیب و پیشنهاد مبالغ وسوسه انگیز به تهیه کننده نتیجه اثر نابودی خودو دیگران نتیجه دیگری ندارد و الان شرکتهائی که به مشکل بر خورده اند زیاد نباید ناراحت باشند زیرا ( خودم کردم که لعنت بر خودم باد) و معلوم هست تهیه کنندگان هم جسور شده ودیگر عقب نشینی در فروش حق رایت خود نمی کنند
سلام باید پذیرفت چرخه و مسیر اقتصادی سینما اکران و نمایش خانگی کاملا از هم سوا بوده و گره زدن این در حوزه مسایل اقتصادی زیان بار است تلاش زیادی شد کسادی سینمای اکران را با بازار نمایش خانگی رونق دهیم این هم به نفس نفس زدن افتاد
از قدیم گفته اند : می خواست ابروش درست کنه چشمش هم کور کرد .
جناب فروتن عزیز
از اینکه برخی موسسات مانند مه آب را مجبور به پخش آثار خریداری شه شان -آتش سبز- نمودید، کمال تشکر را دارم. معلوم نبود این فیلم در صورت عدم توزیع به موقع چه سرنوشتی پیدا می کرد. با نگاه اجمالی به صورت فیلم های ایرانی که توسط موسسات در سال های گذشته خریداری شده بود -چاپ شده در کتاب سال ماهنامه فیلم- مشخص شد که تعدادی فیلم -مانند فیلم ارزشمند شاهزاده ایرانی که توسط موسسه پر خریداری شده بود- به تیر غیب گرفتار و معلوم نیست چه سرنوشتی پیدا می کنند. بد نیست موسساتی مانند رودکی -خانه روشن- و لوح طلایی -صبح روز هفتم-نیز مجبور به پخش عناوین ایرانی که خریداری نموده اند، بشوند. گفتنی است علاقه مندان به سینمای ایران باید دائما دست به دعا بوده تا عناوین ارزشمند سینمای ایران توسط موسسات معتبر خریداری شوند. فیلم طهران تهران (استاد مهرجویی-کرم پور) دچار همین معزل شد. ۲ سال است نام موسسه سینماگران جوان به گوشمان می خورد اما دریغ از پخش یک عنوان! موسسه سینما هفت نیز فیلم خوب عصر جمعه در ضایع کرده و معلوم نیست تا کی می خواهد مردم را منتظر -سر کار؟- بگذارد. سپاسگذارم
جناب فروتن مگه این فیلم قراره پروانه نمایش بگیره که آقا رضا فرمودند موسسه سینما هفت؟
اگر اینطور باشه که واقعا خوشحالم میکنید
خیر دوست من
حدود یکسال قبل موسسه سینما هفت تصویر فیلم عصر جمعه را مابین عناوین آینده خود در مجله ی فیلم به چاپ رسانده بود. بالاخره روزی این فیلم نیز مانند فیلم های مکس و نقاب که در دوره های قبلی مجوز شبکه ی ویدئویی را دریافت نکردند اما در دوره ی فعلی پخش شدند روزی وارد شبکه خواهد شد. گواه بنده سیاهه ی بسیار بلند بالای فیلم هائیست که در دوره های مختلف غیر قابل اکران تشخیص داده شده اما اکران شدند: تسویه حساب، آدم برفی، بانو، برنگ ارغوان، حاجی واشنگتن، باشو غریبه ی کوچک و … . آری همواره کشور عزیزمان از نبود ضوابط مشخص جهت ممیزی متحمل ضرر و زیان های بسیار گشته است.