همان حرف همیشگی! آقای وزیر با فرزندتان این فیلم را می‌بینی؟

از گذشته تا حال مخالفان اکران و نمایش یک فیلم خاص، معمولا از این جمله کلیشه‌ای استفاده می‌کنند.:
آقای مدیر حاضری دست در دست خانواده یا فرزندت به تماشای این فیلم بروی؟
این‌ سوال یا تعریض، مودبانه‌ترین برخورد ممکن با مدیرانی است که اجازه نمایش فیلمی را داده‌اند اما همه مبادی آداب نیستند و گاه مانند حسین دهباشی در توییت اخیرش وزیر که سهل است؛ کارکنان وزارت ارشاد را هم‌ با تعابیر تندی نواخته که در نوع خودش بی‌سابقه است.
این روزها و بعد از فروکش کردن اخبار جنگ، فیلم سینمایی پیرپسر(اکتای براهنی) در کانون توجه مخالفان فیلم و سیاست‌های فرهنگی دولت قرار گرفته است. تفاوت این فیلم با فیلم‌های مشابه در آن است که با رده‌بندی سنی راهی سینماها شده است. به این خاطر آقای وزیر یا هر مسئول دیگری اگر فرزندی زیر هیجده سال داشته باشد، با او به تماشای فیلم نخواهد نشست. یعنی بخواهد اما نمی‌تواند چون خودش این مقررات را وضع کرده است. پس مخالفان باید جور دیگری از خجالت آقای وزیر دربیایند. از سوی دیگر تجربه اکران فیلم پیرپسر نشان داد که رده‌بندی سنی، حاشیه امنیتی برای مدیران و سازنده فیلم ایجاد نمی‌کند به آن نشان که در هفته پیش رو به دلیل اهمیت موضوع نه یک کمیسیون بلکه دو کمیسیون «امنیت ملی» و «فرهنگی» مجلس شورای اسلامی بطور خاص پرونده فیلم پیرپسر را روی میز می‌گذارند تا پس از استماع دفاعیات وزیر ارشاد همه گزینه‌های محتمل را در قبال تصمیم او برای صدور مجوز فیلم یادشده مورد بررسی قرار دهند.!
با این حال حواشی ایجاد شده در روزهای اخیر مانع از روند افزایشی فروش فیلم نشد و عده بیشتری را کنجکاوانه به سالن‌های سینما کشاند. رفع توقیف چند هفته‌ای سریال سووشون(نرگس آبیار ) با آن همه جاروجنجالی که برای آن ایجاد شد و کسانی ناشیانه برای تخطئه آن سریال یقه‌درانی کردند، ثابت کرد که گفتگو و مفاهمه در فضایی به دور از هیاهو، عاقلانه‌ترین کار برای رفع سوء تفاهمات پدیدآمده است.
این کشور به قدر کافی مسائل بغرنج و حیاتی‌تری دارد که تلخی آنها به مراتب بیش از شرنگ یک درام سینمایی است که مولود تخیل و اندیشه یک فیلمساز اجتماعی است.
باور کنید که آرامش برای این کشور از نان شب واجب تر است.