سیاه نمایی آقای سخنگو

سخنگوی جوان دولت در محفلی دانشگاهی گفته است: «جشنواره‌ فیلم فجر سال‌های گذشته پر بود از فیلم‌های تاریک، سیاه‌نما، ضد اخلاق و خانواده که اگر حسن ظن داشته باشیم با کوتاهی ما(مسئولان وقت) در حوزه ارزشیابی و نظارت تولید می‌شد.»
طبیعی است و‌ گوشمان از این حرف‌ها پرشده است که با استقرار دولتی که گرایش سیاسی متفاوتی از دولت گذشته دارد، همه سیاست‌ها و رویکردهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دولت گذشته بشدت تخطئه و مغایر ارزش‌ها و باورهای دولت جدید و ای بسا حاکمیت قلمداد می‌شود.
اینکه سیاه‌نمایی اقای سخنگو و انتقاد او از گذشته و وعده آینده بهتر چقدر می‌تواند در راستای منافع ملی و جلب رضایت اقشار مختلف مردم با نگرش و سلیقه‌های متفاوت باشد، بحث دیگری است و به مرور قابل سنجش و ارزیابی است. همانطور که کارنامه تلویزیون برای پوشش نیازها و تمایلات ملت الان پیش روی همه ماست.
از قرار در سبد تولیدات سینمایی این دوره وزن درام‌های اجتماعی به اندازه گذشته نخواهد بود. یعنی ردی از مضامینی مثل آسیب‌های اجتماعی، مشکلات خانوادگی و شکاف نسلی را از این پس در فیلم‌ها کمتر خواهیم دید. در عوض تم فیلم‌ها بر فرزندآوری، امیدآفرینی، تحکیم خانواده، روایت مقاومت و پیشرفت‌های علمی تاکید خواهند کرد.
ایرادی هم ندارد اما مشکل آنجاست که چنین موضوعات در خور توجهی با فرض حمایت دولت‌ و دیگر بخش‌های حکومت نتوانند، مخاطب را جلب کنند.
فروش چند برابری بعضی از فیلم‌های اجتماعی تحت نظارت دولت قبل(با سرمایه بخش خصوصی) در مقایسه با فروش فیلم‌هایی که با نظر و حمایت دولت قدیم و جدید تولید شده‌اند، گویای این حقیقت است که مخاطب قبل از هر چیز به فیلمی دل می‌بندد که راوی صادق دغدغه‌های مردم باشد. قصه درگیرانه‌ و پرکششی را روایت کند و شخصیت‌های ملموسی داشته باشد.
یادمان باشد سینما در اصل ماهیت سرگرم کنندگی دارد و هر معنا و اندیشه‌ای باید در تاروپود داستانی سروشکل دار و جذاب تنیده شود.
موفقیت تعدادی از کمدی‌های سه سال اخیر شاید پاسخی به این نیاز مخاطب باشد که سینما و تلویزیون محتوازده‌ و عاری از نوآوری نتوانسته است، حرف تازه‌ای به زبان آورند.
هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود
وارهد از حد جهان بی حد و اندازه شود