سعید رجبی فروتنچهارمین «جشنواره تلویزیونی جام جم» برگزار شد و در عین تعجب، مطابق فراخوان دوم این جشنواره بخش مسابقه فیلم های تلویزیونی(تله فیلم) در این دوره از جشنواره حذف شده بود.. پیش از این و در فراخوان اولیه این جشنواره که در سال ۱۳۹۳ منتشر شد، بخش فیلم های تلویزیونی همانند سه دوره قبل گنجانده شده بود اما به نظر می رسد به دلیل نزول کمی و کیفی تولیدات داستانی تلویزیونی، رسانه ملی از اساس قید این بخش را زده است. در تمام کشورهای جهان مسئولیت تله فیلم بر عهده شبکه های تلویزیونی دولتی و خصوصی است و سوای ابزار تولید که به مدد فناوری دیجیتال در مورد تولیدات سینمایی و تلویزیونی یکسان شده است، آنچه که تله فیلم ها را از فیلم های سینمایی ممتاز می سازد نوع روایت و ساختار آنهاست که با قاب تلویزیون همسانی بیشتری دارد تا پرده بزرگ سینما.
در ایران از اوایل دهه هشتاد شمسی تولید انبوه تله فیلم مورد توجه مدیران وقت تلویزیون قرار گرفت تا هم نیاز آنتن به برنامه های نمایشی و سرگرم کننده را تامین کند و هم مرز بندی خود با فیلم های سینمایی را از حیث ضوابط ممیزی روشن تر از قبل کند. به این ترتیب هر قدر بر شمار تولیدات ویدیویی افزوده شد، نمایش فیلم های سینمایی در باکس پخش شبکه های سیما محدود و محدوتر شد. تولید تله فیلم از زمانی رو به افول گذاشت که به تبع کاهش منابع دولت، بودجه صدا و سیما کاهش یافت و به دلیل علاقه بیشتر بینندگان به مجموعه های نمایشی دنباله دار، اولویت ساخت به سریال های تلویزیونی داده شد.
بنابراین حذف بخش مسابقه فیلم های تلویزیونی پس از سه دوره از جشنواره «جام جم» معنایی جز این ندارد که تله فیلم های جدید زیادی در حد فاصل سال های ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ تولید نشده است و آنچه که بر آنتن رفته است یا تکرار و بازپخش چند باره عناوین قبلی بوده است و یا معدود فیلم هایی بوده اند که در خوشبینانه ترین حالت کیفیت متوسطی داشته اند.
نگاهی به جدول پخش شبکه های تماشا، نمایش و آی فیلم مبین این است که تله فیلم در این شبکه های تخصصی فیلم و سریال جایگاه ثابتی ندارد و کمتر مدیر پخشی دل و دماغ رفتن به سراغ آرشیو هزاران تله فیلم موجود را دارد.
نکته دردآور در بررسی سیر تاریخی تله فیلم ها در ۱۵ سال گذشته، آن است که مدیریت دولتی سینمای ایران در ابتدا با حذف بخش فیلم های ویدیویی در جشنواره فیلم فجر، جشنواره جداگانه ای را به این امر اختصاص داد و در ادامه وقتی که مقررات وضع شده دست ویدیو سازان را از اکران سینمایی کوتاه ساخت و این راه میان بر به روی آنها بسته شد، جشنواره فیلم های ویدیویی دربست به تسخیر تله فیلم ها درآمد و برندگان جوایز آن عواملی بودند که حساب هایشان را با کارفرما یعنی سیما فیلم و یا شبکه های تلویزیونی تسویه کرده بودند و جوایز و افتخارات جشنواره ویدیویی «یاس» حکم دست خوش به آنها را داشت و از افتخارات حاصله مدیران تلویزیون نصیبی نمی بردند.
جشنواره «یاس» در دوره های دوم تا چهارم با صرف میلیاردها تومان نتوانست رابطه و نسبت معناداری بین نتایج جشنواره با شبکه نمایش خانگی یعنی جایی که بستر اصلی عرضه اینگونه تولیدات بود، برقرار کند. وقفه پیش آمده در برگزاری دوره پنجم جشنواره «یاس»، می تواند با بازنگری در اهداف و سیاست های این جشنواره و یا حتی حذف آن در تقویم جشنواره های سینمایی کشور ملازم گردد و به استفاده بهینه از منابع اعتباری دولت در بخش سینما منجر شود.
اضافه کردن نظر