سعید رجبی فروتنموافقت با نمایش عمومی پنج فیلم از ۱۲ فیلم پشت اکران مانده، گویای آن است که توقیف فیلم های سینمایی در ایران خیلی ارتباطی با آمد و رفت دولت ها ندارد و سوای معدودی از فیلم ها که با گذشت زمان از حساسیت آنها کاسته می شود و یا بعضی های دیگر که پذیرای حذف و اضافات می شوند، مشکل مبنایی فیلم های باقیمانده با تغییر دولت ها برطرف نمی شود و هیچ بعید نیست که برای همیشه در محاق توقیف باقی بمانند.
معمولاً با تغییر دولت ها متعاقب شکست و یا پیروزی یک جناح سیاسی، فضاسازی رسانه ای برای تخطئه و محکوم کردن نگرش های فرهنگی دولت بر کنار مانده از قدرت، شدت می گیرد و در این میان سوژه فیلم های توقیف شده، خوراک رسانه هایی است که دولت همسو با دیدگاه های آن بر سریر قدرت جلوس کرده است. در ادامه همین نگرش های کلیشه ای و سیاست زده بود که آزاد شدن فیلم های توقیف شده در دولت بشدت محافظه کار نهم و همچنین دولت دهم، بزرگ نمایی شد و اکران قریب الوقوع آنها به عنوان یک مطالبه جدی در چهار سال گذشته به دفعات مطرح شد. غافل از آنکه دولتمردان دولت دهم پای رفع توقیف تعدادی از فیلم ها مهر و امضا گذاشته بودند و خوشبختانه با اکران آنها ثلمه و صدمه ای به ارکان فرهنگ وارد نشد.
حالا که خبر رسمی خارج شدن فقط پنج فیلم از سوی سازمان امور سینمایی دولت دوازدهم تایید شده است، به خوبی می توان پی برد که شخصیت های فرهنگی عضو پروانه نمایش با قطب نمای سیاسی دولت ها عمل نمی کنند و ارزیابی فیلم های سینمایی را با متر و میزانی کاملاً تخصصی و با ملاحظه جمیع جهات انجام می دهند. صدور پروانه نمایش برای تعدادی فیلم که قبلاً ممنوعیت نمایش داشته اند، عمل غیرمتعارفی در سینمای ایران محسوب نمی شود چه پیش از این نیز در دولت های گذشته طی سی سال سپری شده، شرایطی رقم خورده است تا فیلمی از محبس به درآید و از بینندگان دلبری کند.
بنابراین می توان نقش محوری شوراهای بازبینی فیلم را در یک دهه گذشته مورد توجه قرار داد و خشنود بود که با مشی خردمندانه و درایت آنها زمینه برای اکران فیلم های مشکل دار فراهم شده است و باب گفتگو و تشریک مساعی برای حل تعارضات موجود در این زمینه بین شورا و فیلمسازان با وساطت مدیران گذشته و حال باز مانده است.
در این میان روسیاهی و شرمندگی برای همان جماعتی باقی می ماند که با عینک سیاسی مسائل فرهنگی را رصد و ارزیابی می کنند و با نگاه صفر و صدی خود دوست دارند همه کارهای خوب را پای جناح سیاسی متبوع خود بگذارند و بگیر و ببند و توقیف و محدودیت را لایق رقبای سیاسی خویش بدانند. از دید این افراد رقبای سیاسی هر گاه بر صندلی صدارت سینما تکیه زنند حکم همان محتسب را ایفا می کنند که قصدی جز رنجش رندان ندارند . غافل از آنکه:
با محتسبم عیب مگویید که او نیز/ پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است
اضافه کردن نظر