متهم: شهرزاد، جرم: جذابیت، مجازات: دانلود

یکی از خبرگزاری ها در روز “حمایت از شبکه نمایش خانگی در فضای مجازی” که به ابتکار دست اندرکاران مجموعه شهرزاد اعلام گردیده بود، این سوال را با مردم در میان گذاشته است که چرا سریال های این شبکه را دانلود می کنید؟ (اینجا) جوان برومندی جواب جالبی داده و در توجیه کار غلط خود گفته است: “چرا ما مردم باید هزینه کم کاری های تلویزیون را بدهیم؟ من فکر می کنم برخی از علاقه مردم نسبت به هنرمندان سوء استفاده می کنند. من اگر برای خرید سریال های شبکه خانگی هزینه کنم، در واقع به آنها کمک کرده ام!”

این حرف ناخواسته ضرب المثل معروفی را به ذهن می آورد: گنه کرد در بلخ آهنگری به شوشتر زدند گردن مسگری! با استدلال این هموطن اگر ما از همسایه یا کاسب و فروشنده ای دلخور و دلگیر هستیم و به رفتار و برخورد آنها انتقاد داریم، مجاز هستیم که کاسه و کوزه ها را سر همسایه و کاسب دیگری بشکنیم و روزگار را بر آنها تلخ کنیم.! 

تماشاگران تلویزیون حق دارند از برنامه های نمایشی آن خرده بگیرند و از اینکه رسانه ملی نمی تواند رضایتشان را جلب کند، واکنش های معقولی نشان دهند اما انتقام گرفتن از تلویزیون به بهای ضربه زدن به رسانه دیگری مثل نمایش خانگی کار پسندیده ای نیست و نباید با ضرر و زیان رساندن به سرمایه گذاری های صورت گرفته در نمایش خانگی، احساس رضایت کرد و فکر کنیم به این ترتیب تلویزیونی ها را سرجایشان نشانده ایم. کمترین عارضه نهادینه شدن این رفتارها آن است که سرمایه گذار نسبتاً موفق مجموعه ای مثل شهرزاد هم پشت دستش را داغ می کند و ترجیح می دهد پس از این سرمایه اش را در جای دیگری هزینه کند تا از تطاول و دست اندازی دیگران مصون و محفوظ بماند.

علیا مخدره دیگری هم این چنین پاسخ داده است: “من افرادی زیادی را می شناسم که پرداخت هفته ای چهار هزار تومان برای اینکه فقط یک قسمت از سریال را ببینند واقعاً برایشان سنگین است. نمی شود که تلویزیون به عنوان رسانه ملی به هر دلیلی برای مردم سریال خوب نسازد و عده ای هم از این موقعیت استفاده کنند با قیمت زیاد در شبکه خانگی سریال تولید کنند و از مردم هم انتظار داشته باشند که همیشه حمایت شان کنند.”

یعنی تهیه کنندگان سریال های شبکه نمایش خانگی یک عذرخواهی هم به این خانم و امثال ایشان بدهکار هستند و باید در جایگاه متهم توضیح دهند که چرا از کم کاری تلویزیون سوء استفاده کرده و مجموعه های جذاب پولی تولید می کنند.

اینگونه اظهار نظرات نشان می دهد که فیلم وسریال اگر چه مثل نان شب واجب نیستند و نیاز اساسی آحاد بشر به حساب نمی آیند اما وقتی محصولی بین مردم گل کند و جذابیت آن نقل محافل گردد، حکم کالایی را پیدا می کند که تهیه و تماشای آن ضروری جلوه می کند و مشتریانی هم به دنبال ارزان ترین راه برای دستیابی به آن می گردند.