بارها از اطرافیان شنیده ام وقتی نسخه ویدیویی فیلمی را در سیستم های سینمای خانگی می بینند، ضمن ابراز رضایت نسبی، این را هم می گویند که اگر نتوانسته اند فیلم را در سینما ببینند، چیزی را هم از دست نداده اند. معنی حرف این عده که شاید شما هم با آنها برخورد کرده باشید، آن است که خیلی از فیلم ها برازنده پرده بزرگ نیستند و تماشای آنها از طریق نمایشگرهای خانگی با هزینه ای بمراتب کمتر از سینما، اتفاقاً خالی از لطف نیست.
در این ماهها که صحبت هایی از استاندارد نبودن سامانه های پخش صدا و تصویر و افت کیفی آنها در سینماها شنیده می شود، این گمانه تقویت می گردد که تماشای فیلم ها در سیستم های خانگی اتفاقاً دلچسب تر است و بدین خاطر خیلی ها قید رفتن به سینما را زده و منتظر عرضه فیلم های مورد نظر در نمایش خانگی می شوند وهیچ بعید نیست این اقدام در دراز مدت عارضه ریزش تماشاگران سینماها را تشدید کند. در کوتاه مدت می توان نقص فنی سینماها را با تامین تجهیزات جنبی برطرف کرد؛ اما ساخت و نمایش فیلم هایی در خور پرده بزرگ، هدفی نیست که سهل و آسان بدست آید. نگاهی به جدول فروش فیلم های سال ۹۴ نشان می دهد که کمدی های خوش ساختی چون: نهنگ عنبر و ایران برگر، فیلم بیگ پروداکشن محمد(ص) و این اواخر انیمیشن شاهزاده روم معدود فیلم هایی هستند که در برقراری ارتباط با مخاطب در سالن ها موفق عمل کرده اند. به نظر نگارنده فیلم های جریان اصلی سینمای ایران را باید آثاری در امتداد این نوع فیلم ها به شمار آورد. در سینمای جهان نیز کمدی و انیمیشن به واسطه اعتنا به خصلت سرگرم کنندگی، گرما بخش گیشه ها و نمایش خانگی بصورت توامان هستند. در ایران از بد حادثه اینگونه فیلم ها انگشت شمار بوده و قاعده با فیلم هایی است که با مدیوم تلویزیون و نمایش خانگی قرابت بیشتری دارند. شک نباید کرد که اگر در کشورمان کپی کردن امر مذمومی بود و دانلود حلال حاکم بود، درآمد و فروش سرمایه گذاران اغلب فیلم های سینمایی از راه فروش نسخه دی وی دی و فروش اینترنتی(بدون احتساب حق پخش تلویزیونی) بیش از درآمد ناشی از فروش بلیط فیلم در سینماها بود.
بنابراین اگر ناشران ویدیویی فیلم های سینمایی در تهیه مستر فیلم وسواس بیشتری به خرج دهند و صدای ساراند فیلم را قربانی سرعت نکنند و همه ملاحظات فنی لازم را مد نظر قرار دهند، آنگاه رضایت بیشتر مخاطبان فروش بهتر محصول آنها را در پی خواهد داشت.
اضافه کردن نظر