سعید رجبی فروتنکمتر به یاد می آورم در شبکه نمایش خانگی فیلم های ویدیویی بر فیلم های سینمایی از نظر عددی پیشی گرفته باشند. سال ۹۲ اختلاف عددی این دو فقط ۳ عنوان بود. مع الوصف باز این فیلم های سینمایی بودند که با رقم ۵۷ عنوان حرف اول را می زدند.
در سال ۹۳ تا این جای کار ۱۰ عنوان فیلم ویدیویی و فقط ۶ عنوان فیلم سینمایی ایرانی در شبکه عرضه شده اند.! از سوی دیگر اخبار مصوبات شورای پروانه ساخت ونمایش ویدیویی نیز حکایت از این دارد که چپ ویدیو سازان پر است و ای بسا سبد شبکه نمایش خانگی را بیش از این با تولیدات خود پر کنند و در شبکه جای فراکسیون اقلیت و اکثریت تغییر یابد.
این نکته را می دانم که ممکن است در میانه راه بعضی از تولیدات ویدیویی به دلیل خوش سر و شکل بودن، جامه سینما به تن کنند و در فهرست فیلم های سینمایی جشنواره سی و سوم قرار گیرند، اما شواهد گویای آن است که با ملاحظه همین معدود فیلم ها، شمار تولیدات ویدیویی هر هفته در حال افزایش است.
در پیدایش این وضع همین بس که سینمای ایران ظرفیت اکران ۵۰ فیلم بیشتر را ندارد و به این خاطر خیلی ها در صف اکران معطل نمی مانند و ترجیح شان عرضه فیلم در شبکه ویدیویی است. در مصوبات دو جلسه اخیر شورای پروانه نمایش اگر خوب نگاه کنید سینماگران نام آشنایی همچون؛ آرش معیریان و شهرام شاه حسینی را می توانید ببینید که هر کدام دو عنوان فیلم و یک اثر هم بصورت مشترک دارند. همچنین محمد حسین لطیفی هم که تجربه دو سریال نه چندان موفق در شبکه نمایش خانگی را دارد، پروانه ساخت فیلم یار دوازدهم را نه سینمایی بلکه بطور ویدیویی و با تهیه کنندگی سید جواد هاشمی اخذ کرده است. فیلم “شب بیرونی” اولین ساخته کاوه سجادی حسینی نیز پروانه ساخت سینمایی دارد و معلوم نیست به چه دلیل از نمایش عمومی فیلم در سینماها منصرف شده اند.!
در تحلیل اتفاقات اخیر نمی توان از تحولات صورت گرفته در عرصه فن آوری هم غافل بود. در حال حاضر تقریباً فیلم های سینمایی و ویدیویی با ابزار و امکانات مشترکی ساخته می شوند و در مواردی کیفیت فنی و هنری تولیدات ویدیویی به آثار سینمایی می چربد. به همین خاطر خیلی از پروژه هایی که قید حمایت های سازمان سینمایی را زده اند و قصد گرفتار شدن در ضوابط و معیارهای سخت گیرانه شورای پروانه ساخت سینمایی را ندارند، عطای آن را به لقایش بخشیده و درب شورای ویدیویی را دق الباب می کنند و نزد آن عرض حاجت می برند.
تنها نگرانی در این باره آن است که مراکز عرضه محصولات ویدیویی – مغازه ها- نیز همانند سینما محدودیت های خاص خود را دارند و عرضه نو به نوی محصول فرصت کافی را برای فروش آنها از بین می برد. مگز آنکه خوشبین باشیم که تولید انبوه محصولات ویدیویی زمینه را برای راه اندازی فروشگاه هایی با شکل و شمایل جدید فراهم سازد.
اضافه کردن نظر