سعید رجبی فروتناستقلال نسبی دفتر جشنواره که بناست در آینده با نام سازمان جشنواره به فعالیت خود ادامه دهد ، نقطه عزیمت خوبی برای انجام پاره ای تغییرات و اصلاحات در ساختار و شاکله کنونی جشنواره فیلم فجر و سایر جشنواره های سینمایی کشور است . اگر در سالجاری به دلیل ضیق وقت و نه محافظه کاری ! زمان و مجال لازم برای رفع اشکالات و نواقص دیرپای جشنواره نبوده است ، از این پس امید میرود حداقل در اموری که فهرست وار به آن اشاره میکنم و البته پیش از این نیز از سوی افراد و نکته سنجان بسیاری بر زبان رانده شده است ، عنایت شود :
_ وجود و کثرت بخش های فرعی و جنبی مربوط به سینمای جهان به شهادت عدم استقبال از فیلم های به نمایش در آمده در این بخش ها طی سالیان اخیر ، هیچ توجیهی ندارد . تماشاگران حرفه ای این فیلم ها برخلاف دهه های شصت و هفتاد به راحتی در هر لحظه از زمان به آثار سینمایی مورد نظرشان دسترسی دارند و خیلی معطل برنامه ریزی ما نمی مانند . مضافا که این بخش ها با بار معرفتی تازه ای همراه نیست .
_ نشست های به ظاهر نقد و بررسی در شکل کنونی جز خلق مسائل حاشیه ای حاصل در خوری ندارد و حیف از انرژی و توانی که صرف آن می شود . شاید گفتگوی از پیش طراحی شده فیلمسازان با سردبیران نشریات تخصصی مفید تر از وضعیت کنونی باشد .
_ زمانی که اصرار بر این بود که فیلم های کوتاه و مستند در جشنواره فجر دیده شوند و از این نمط کلاهی هم برای این گونه های مهجور دست و پا گردد ، جشنواره های فیلم حقیقت ، فیلم کوتاه تهران و جایزه شهید آوینی به درجه ای از اعتبار که در این سالها به آن دست یازیده اند ، نرسیده بودند . به نظرم تقویت همان جشنواره ها مانع از اختصاص بخش های جداگانه ای برای آنها در جشنواره فجر خواهد شد . سردی و بی رونقی سالن های نمایش دهنده این آثار به خوبی و به قدر کافی گویای حقایق هستند .
_ شنیدیم و خواندیم که بر خلاف سنوات ماضی امسال صف و تجمعی در مقابل سینماها قابل مشاهده نبود . فارغ از صحت و سقم این ادعا از یاد نبریم که متاسفانه از گذشته تاکنون ، سهم کمی برای باجه بلیط فروشی و در واقع حضور مردم در سینماهای جشنواره کنار گذاشته شده است . به قرار اطلاع در دوره بیست و هشتم این سهمیه به بیست درصد ظرفیت هر سالن بهبود یافته است .! در واقع بسیاری از مردمان شریفی که در سال های گذشته به سودای خرید بلیط امیدوارانه ساعت ها در صف می ماندند ،بالاجبار دست از پا درازتر به منازل شان باز می گشتند و لابد مسئولان وقت هم بادی به غبغب انداخته و استقبال زاید الوصف علاقمندان در برابر سینماهای جشنواره را به رخ رقیبان می کشیدند .! اما اگر بپرسید هشتاد درصد ظرفیت سالن ها به چه کسانی اختصاص داشته و قباله آن به نام چه کسانی نوشته می شده است ؟ در جواب باید بگویم بخشی از این ظرفیت ملک طلق کسانی است که در طول سال بد جوری پیگیر احوالات سینمای کشور هستند و مرتبا نبض آن را می گیرند و برای صحت و سلامت آن نسخه می پیچیند . این جماعت به جبران بلیط های اهدایی در ایام جشنواره ، الحق و الانصاف هر کاری که از دست شان برآید برای اعتلای سینما انجام داده و منتظر درخواست یا خواهش مدیران سینمایی نیز نمی مانند . اصلا دست خودشان نیست علاقه به سینما در رگ و پی آنها تنیده شده و کاریش هم نمی شود کرد . !
_ پیشتر طی یادداشتی در همین وبلاگ از بعضی فیلم های ویدیویی سرحال و خوش ساخت مطالبی نوشته بودم . اما همین بخش هم در کادر و اندازه ای که باید قرار می گرفت ، جای نگرفت و در جشنواره اعتنای جدی بدان نشد . اگر آثار برجسته این بخش در بخش های اصلی و رقابتی سینمای ایران قرار نمی گیرند بر خلاف پندار اشتباه بعضی از دوستان ، بخاطر فرمت یا ابزار تولید و نمایش آنها نیست . یعنی چون این فیلم ها با دوربین ۳۵ یا پروژکتور ۳۵ میلیمتری تولید نشده و به نمایش در نیامده اند در بخش ویدیویی قرار نگرفته اند ، بلکه برای این آثار از ابتدا تقاضای پروانه ساخت سینمایی نشده است و سرمایه گذار بعضی از عناوین هم تلویزیون بوده است که بنا به اظهار مدیرانش سالهاست تولید فیلم سینمایی را از دستور کارش حذف کرده است . ( نمایش نسخه سینمایی یوسف پیامبر یعنی نقض عهد ؟! ) اگر آن دسته از آثار ویدیویی که بالقوه مستعد اکران سینمایی هستند و با عمل تبدیل ، بتوان نسخه ۳۵ میلیمتری آنها را در سینماهای جشنواره شاهد بود ، به بخش های مسابقه یا حتی خارج از مسابقه سینمای ایران منتقل گردند ، می توان یکسره قید این بخش کم طرفدار را هم زد و خانه تکانی جشنواره را عمق بیشتری بخشید .
اضافه کردن نظر