سعید رجبی فروتنآنطور که بررسی‌ها نشان می‌دهد، تنها تک نگاری موجود در زمینه نقش سینما و تلویزیون در ترویج فرهنگ اهدای عضو، مقاله‌ای علمی است به قلم خانم نیره رئیس دانا که مرکز تحقیقات مراقبت های پرستاری در دانشگاه علوم پزشکی سمنان مفاد آن را مورد تأیید قرارداده است.(سال ۱۴۰۱) نویسنده در این تحقیق کارکرد این دو رسانه را در مجموع ضعیف ارزیابی کرده و برخی از آنها را حاوی اطلاعات غلط و انگاره‌هایی نادرست از امر انسانی اهدای عضو می‌داند.
در سینمای ایران تاکنون ۶ فیلم سینمایی بصورت مستقیم و غیرمستقیم موضوع پیوند اعضا را دستمایه خود قرارداده‌اند.
فیلمهای بودن و نبودن( کیانوش عیاری )، یک روز بخصوص( همایون اسعدیان )، فصل نرگس(پوریا آذربایجانی )، یکی می‌خواد باهات حرف بزنه(منوچهر هادی)، آسمان هشتم(حسن نجفی) و اینان(علی برادری)
نکته جالب توجه در باره یکی از بهترین فیلمهای این فهرست یعنی بودن و نبودن(کیانوش عیاری)با بازی عسل بدیعی آن است که پس از مرگ مغزی عسل(بازیگر) پدرش داوطلبانه اعضای او را به بیماران نیازمند هدیه کرد و سبب جان‌بخشی آنها شد.!
با توجه به اینکه در ایران بزرگترین مانع در مسیر گسترش فرهنگ اهدای عضو، عدم رضایت وابستگان بیماران مرگ مغزی برای قطع و برداشت اعضای بدن آنهاست، سرمایه‌گذاری برای ساخت فیلم و سریال ولو در قالب قصه و پیرنگ‌های فرعی اهمیت ویژه‌ای دارد.
سرگذشت بیماران مرگ مغزی و بیماران نیازمند پیوند، وجوه نمایشی و جذابیت‌های بالقوه‌ای دارد و تلویزیون می‌تواند سریالی را بصورت اپیزودیک(قصه مستقل در هر قسمت)برای این منظور تدارک ببیند.
این روزها که جدول بودجه نهادهای دینی و مذهبی را با ارقام نجومی آنها مشاهده می‌کنم، با خودم می‌اندیشم که اختصاص بودجه به انجمن‌ها و بنیادهای حمایت از بیماران خاص، صعب‌العلاج و اهدای عضو، نیز می‌تواند تجلی‌بخش صفات انسانی و الهی باشد و عطوفت و مهربانی را در جامعه تکثیر کند.
نشانی روزانه‌‌های سینمایی در تلگرام: t.me/cinemadailyir
اضافه کردن نظر