سعید رجبی فروتنهمیشه در برابر فیلم‌های فرزاد موتمن حس خوبی داشته ام و فضاسازی له یا علیه فیلم هایش باعث تغییر نظرم نشده است. در یک کلام ستاره‌اش پیش من شیرین است.! موتمن از جمله فیلمسازانی است که چون تمرکزش در حرفه سینماست، در ژانرهای مختلفی فیلم ساخته و تجربه اندوزی کرده است. ایران و مردمانش را دوست دارد، شم اجتماعی خوبی دارد و رگ خواب عامی و روشنفکر را در دست دارد.
فیلم اخیر او «چشم و گوش بسته» اثر مفرحی در لابلای کارهای جدی موتمن است. داستان اقتباس آزادی از فیلم آرتور هیلر است که من آن را ندیده‌ام. دو کاراکتر اصلی یکی نابینا و دیگری ناشنوایی است که البته قدرت لب خوانی خوبی دارد و با دیگران می‌تواند راحت ارتباط بگیرد. قابل پیش بینی است که وقتی این دو شخصیت ناخواسته در موقعیت قتل یک مرد قرار بگیرند و در مظان اتهام واقع شوند، برای اثبات بیگناهی‌شان با اتفاقات تلخ و شیرینی روبرو خواهند شد. فیلمساز سویه و رویه شیرین و کمیک این ماجرا را برگزیده است و با خلق زنی اغواگر که در واقع قاتل اصلی است، زمینه شوخی‌های جنسی و نظربازی را هم به متن کار ضمیمه کرده است. «چشم و گوش بسته» در گیشه با توصیفی که از درونمایه فیلم رفت، نسبتا موفق عمل کرد و به تازگی هم در نمایش خانگی عرضه شده است. فیلم برای گروههای سنی کودک و نوجوان مناسب نیست و به خاطر شوخی با معلولیت نابینایان و ناشنوایان برای این گروه و خانواده هایشان احتمالا موجب رنجش خاطر است.
اگر این دو نقیصه را نادیده بگیریم! «چشم و گوش بسته» در دورانی که از تفریحات بیرونی محروم شده‌ایم، اثر سرگرم کننده‌ای است. موتمن می‌توانست با گرایش بیشتر به طنزو فاصله‌گیری از کلیشه‌های این سالهای سینمای کمدی ایران در ادامه آثار پیشین خود و کارگردانی با چشم و گوش باز اثری سالم و ماندگار را بیافریند.
روزانه های سینمایی را در تلگرام دنبال کنید: http://t.me/cinemadailyir
اضافه کردن نظر