نمایش‌خانگی بالاخره آرام گرفت

سرانجام در روزهای پایانی سال دو فیلم پرفروش سینمای ایران در اکران ۹۸ بر بستر نمایش‌خانگی منتشر شدند تا اشتهای سیری‌ناپذیر این مدیوم برای دریافت فیلم‌های تازه قدری سیراب شود. درست است که مطرب و  رحمان۱۴۰۰ به ترتیب در جایگاه اول و دوم پرفروش سینمای ایران نشستند اما اگر توقف اجباری رحمان رخ نمی‌داد‌، هیچ بعید نبود که الان جای این دو فیلم عوض شده بود و ارقام فروش سینمای ایران هم از ۳۰۰ میلیاردتومان عبور می‌کرد.

از بازی عدد و رقم که بگذریم هر دوفیلم آثاری نیستند که به احترام‌شان کلاه از سربرداریم و به آنها مباهات کنیم. با کمال تاسف شرایطی به گونه‌ای رقم خورده است که فیلم‌های نازلی از این دست از مخاطبان دلبری می‌کنند و سینماگران هم در قید این نیستند که در پاسخ به نیاز مردم وقت و انرژی بیشتری برای پرداخت فیلمنامه‌ها بگذراند و کاری ماندگار را خلق کنند. منوچهر هادی و مصطفی کیایی به شهادت فیلم‌ها و سریال‌هایی که پیش از این ساخته‌اند، کارشان را بلدند اما به نظر می‌رسد تقاضا و کشش بازار آن دو را به ورطه سری‌سازی و عدول از همه معیارهای زیبایی‌شناسانه کشانده است.

در رحمان شالوده داستان بر اساس عوارض ناشی از سرطان اندام تناسلی مرد داستان بناشده است و مرد پیشتر با سپرده‌گذاری در بانک اسپرم، خیال خود و همسرش را بابت زاد و ولد راحت کرده است.! در مطرب پسرجوانی که محسن کیایی نقش آن را بازی می کند وظیفه پرستاری از پسربچه یک خواننده زن زیباروی ترک را برعهده دارد. زن از همسرش جدا شده و معلوم نیست که چرا کودکش را به یک جوان مهاجر غیرترک سپرده است.! در این سالها و در نسبتی مستقیم هر قدر دامنه انتقاد از ساخت و نمایش فیلم‌هایی با مضامین و شوخی‌های جنسی افزایش یافته‌است، سینماگرانی نیز پا را فراتر نهاده و قلمروهای تازه‌ای را فتح کرده‌اند. نمی‌خواهم مته به خشخاش بگذارم و متوجه هستم که در فرهنگ ما ایرانی‌ها چنین شوخی‌هایی عین نقل و نبات تو دست و پایمان ریخته است. می‌دانم هزلیات سعدی جزیی جدایی‌ناپذیر از کلیات شیخ اجل سعدی است اما وقتی از رسانه‌ای مثل سینما صحبت می‌کنیم بحث یک رسانه‌فراگیر و گسترده است که امروزه به مدد فناوری، مخاطبان آن معدود تماشاگران سالن‌های سینما نیستند بلکه انبوه بینندگانی هستند که بربستر اینترنت به تماشای فیلم‌های ایرانی می‌نشینند. رده‌بندی سنی تمهید خوبی برای اعلام هشدارهای مراقبتی و دور کردن کودکان و نوجوانان از پای نمایشگرهای خانگی است اما غفلت از نیازهای تصویری همین گروه سنی و سنگین‌کردن فیلم‌های اصطلاحا منشوری زیبنده جامعه‌ای نیست که ترویج فضائل و مکارم انسانی سرمشق دستگاه‌های فرهنگی آن است.

با عرضه فیلم مطرب نمایش‌خانگی بالاخره آرام گرفت اما آرامش خانواده‌ها در پرتو فیلم‌ها و سریال‌های سالم و سرگرم کننده هدفی است که همه ما باید به دنبال آن باشیم.

روزانه های سینمایی را در تلگرام دنبال کنید: cinemadailyir@