سعید رجبی فروتناین روزها صحبت از ساخت سریالی براساس رمان دو جلدی و پرفروش«جسدهای شیشه ای» نوشته «مسعود کیمیایی» برای نمایش خانگی است. کسانی که این رمان را خوانده اند بر جذابیت ها و شگفتانه های برگردان تصویری آن مهر تایید می زنند و به موج استقبال مردم از آن خوشبین هستند. فارغ از اینکه روزی این اثر اقتباسی تولید بشود و یا نشود و همه چیز در حد حرف باقی بماند و از روی کاغذ فراتر هم نرود، در این میان آنچه مهم است گرایش سینماگران برای تولید سریال در رسانه و جایی غیر از تلویزیون است. قصدم زدن طعنه و کنایه به تلویزیون کشور نیست زیرا مشکلات این دم و دستگاه فربه و انحصاری عیان تر ازآن است که چون منی بخواهد درباره آن چیزی بگوید.
عرضم این است که اعتماد مردم به شبکه نمایش خانگی طی ده سالی که از عمر سریال سازی برای آن می گذرد، یکشبه بدست نیامده است که بخواهد به یکباره هم از دست برود و سینماگران و مردم به آن پشت کنند. در این مسیر کم نبوده اند مجموعه های نصفه و نیمه ای که جان مخاطب را به لب رسانده اند و آنها را عصبانی کرده اند اما همین که در این مدیوم بعضا قصه های متفاوتی مقابل دوربین می رود و سیمای واقعی تری از جامعه ترسیم می شود، برای مردم خوش آیند است. مردم برخلاف بعضی از ما مسئولین که همه چیز را یکجا برای دستگاه متبوع خودمان می خواهیم و نام آن را غیرت ارگانی گذاشته ایم، دوست دارند یک نگاه به سریال های تلویزیونی و نگاهی هم به تولیدات نمایش خانگی بیاندازند. آنچه برای آنها جالب است، تنوع و رنگ آمیزی داستان ها و موقعیت های نمایشی در این دو اقلیم است.
بماند که تلویزیون به لحاظ ضوابط پخش، اصولا بعضی از تولیدات را برنمی تابد و با رده بندی و محدودیت سنی و تمهیداتی از این دست هم نمی تواند آنها را پخش کند. از سوی دیگر تلویزیون کارفرما و سفارش دهنده محصول است و از صفر تا صد یک مجموعه می بایست با نظر مدیران آن تولید و آماده پخش شود و این امر کمی تا قسمتی با ذات هنر که قائم به شهود و خلاقیت های مستمر هنرمند است، همخوانی ندارد و مشکلاتی را پدید می آورد و حداقل با روحیات بعضی از سینماگران شاخص و مولف سازگاری ندارد. پس همان بهتر که تلویزیون با نظر به دغدغه های فرهنگی و معنوی خود تامین کننده بخشی از نیازهای تصویری مخاطبان باشد و سینما و نمایش خانگی هم با ممیزی قاعده مند و حداقلی، سرمایه و میدانداری بخش خصوصی و نظارت دولت، جلوه دیگری از سلائق و میل مردم را پاسخگوباشند.
درست است که با فرض تامین سرمایه، نمایش خانگی انتخاب اول سریال سازان است اما تلویزیون هم متعلق به مردم است و سرمایه آن از منابع عمومی کشور تامین می شود. پس چه بهتر که سینماگران در بین این دو مدیوم در رفت و آمد باشند و در نهایت سبد محصولات تصویزی کشور را غنا بخشند.
اضافه کردن نظر