سعید رجبی فروتنقاعده و استثنا یعنی این
فیلم سینمایی «کبریت سوخته» به دلیل ساختار خطی و پرداخت سطحی و هم به خاطر اینکه مدت زیادی از تولید و اکران آن گذشته بود، به نظر می رسید نمایش خانگی را به عنوان مقصد از یاد برده باشد اما «کبریت سوخته» بر خلاف تصور، در سامانه های آنلاین فیلم نشست و نسخه فیزیکی اندکی را هم پذیرا شد. «کبریت سوخته» به دلیل برخورداری از بازیگران در اصل تلویزیونی(شاهرخ استخری، امیر رضا دلاوری و نیما شاهرح شاهی) و قصه ای نه چندان نو، اثری فراموش شدنی در سینماست. دهمین فیلم «کاظم معصومی» نشان داد که فیلمی مثل «طبل بزرگ زیر پای چپ» در کارنامه سینمایی او یک استثناست. فیلمی که نگره شخصی فیلمساز را داشت و با گفتمان رسمی از جنگ قرابت چندانی نداشت. «دنیای هنر» پخش کننده«کبریت سوخته»است.
برگی از دفتر معرفت انسانی
فیلم های «برگ جان»(ابراهیم مختاری) و «من از سپیده صبح بیزارم»(علی کریم) تازه ترین فیلم های گروه «هنر و تجربه» و آخرین فیلم های این گروه هستند که با امضای شورای سابق بازبینی اخیرا در نمایش خانگی عرضه شده اند. «مختاری» و «علی کریم» به رغم فاصله سنی زیاد هر در فیلم بلند داستانی در کارنامه حرفه ای خود دارند. ویژگی مشترک هر دو فیلم داستان نما بودن آنهاست و به این معنا از فرمول و قاعده فیلمنامه های کلاسیک سه پرده ای تبعیت نمی کنند.
«ابراهیم مختاری» در سینمای مستند ایران فرد شناخته شده ای است و نگاه او در «برگ جان» بطور طبیعی متاثر از قواعد سینمای مستند است. نزدیک به ۳۰ سال از ساخت مستند «زعفران» می گذرد و «مختاری» یکبار دیگر به سراغ کشتزارهای زعفران در خراسان آمده است تا این بار سیر کاشت و داشت و برداشت زعفران را در پس زمینه قصه ای قرار دهد که در آن این بار تفاوت های فرهنگی و معرفتی آدم های شهری و روستایی در آن نمود بارزی دارد. «برگ جان» فیلم شلوغ و پر بازیگری نیست و به این خاطر میزانسن پیچیده ای ندارد و «مختاری» هم آگاهانه تن به طراحی و اجرای آن نداده است. «برگ جان» صفا و صمیمیت و سبک زندگی روستایی را به عنوان یک مزیت فرهنگی پیش رویمان می گشاید.
انسانم آرزوست
«علی کریم» با اینکه سالها در مکتب فیلمسازی «داود میرباقری» دستیاری کرده و در اغلب پروژه های سینمایی و تلویزیونی این فیلمساز شاخص حضور داشته است اما فیلم اول او با نام «چاله» و فیلم دوم او « من از سپیده…» متاثر از سینمای فیلمسازانی نیست که او از آنها خیلی چیزها آموخته است. شاید رد نگاه «کیارستمی» در فیلم های کوتاه و همین دو فیلم بلند او تجلی بیشتری دارد و آنچه که او در کلاس های فیلمسازی کیارستمی برجانش نشسته است، سمت و سوی پویش او را در سینما روشن کرده است. «من از سپیده…» اثری مستند نماست که در آن همه چیز مهندسی شده و درست به جلو می رود و بازی ها بویژه «بابک کریمی» روان و بی نقص است. همانند فیلم «چاله» کارگردان در «من از سپیده…» توجه و تمرکزش را بر انسان معاصر و دغدغه هایی که او را تحت تاثیر قرار می دهد گذارده است. نگرش و جهان بینی مستقل «کریم» این نوید را می دهد که در آینده فیلم های متفاوتی را از او ببینیم.
اضافه کردن نظر