روزانه های سینمایی

نسخه نمایش خانگی«دودکش» به بهانه عرضه «به وقت خماری» در شبکه

«به وقت خماری» این شانس را دارد که در آینده از قاب تلویزیون پخش شود و در معرض قضاوت انبوه مخاطبان قرار گیرد. فیلمی که حد و اندازه های اثری تلویزیونی را یدک می کشد، نشان از مانوس شدن سازنده آن با مختصات آثار تلویزیونی است. شاید به همین خاطر است که سالهاست فیلمی قابل دفاعی از «محمد حسین لطیفی» در سینما ندیده ایم.

نام «محمد حسین لطیفی» نویسنده و کارگردان سینما و تلویزیون این روزها به خاطر اجرای فصل تازه ای از برنامه تلویزیونی «هفت» نقل محافل رسانه ای شده است. لطیفی امسال با فیلم «به وقت خماری» در سینما و نمایش خانگی اعلام حضور کرد و شوربختانه تازه ترین فیلم او در رقابت با کمدی های نازل کم آورد و آنطور که باید و شاید در سینماها دیده نشد. طی چند هفته ای که از توزیع این محصول در سامانه های آنلاین ویدیویی و نمایش خانگی می گذرد بدرستی معلوم نیست که فیلم چقدر بیننده داشته است و موفق به گرفتن نمره قبولی از تماشاگران شده است یا نه.

«به وقت خماری» فیلمی ارزان و کم هزینه است و با سرعت عملی که در کارگردان سراغ دارم، خرج زیادی روی دست سرمایه گذار نگذاشته است. قصه فیلم در یک لوکیشن واحد و خانه ای با عرصه و اعیانی بزرگ می گذرد و بر خلاف مقدمه طولانی خود از دقیقه ۳۰ سیر ماجراها به گونه ای رقم می خورد که برای بیننده جذاب و پرکشش است. حضور بعضی از کاراکترهایی که پیش از این در سریال های تلویزیونی پرطرفدار «دودکش» و «پادری» دیده ایم، ناخواسته فضای همان مجموعه ها را در ذهن بیننده تداعی می کند و موقعیت ها و شوخی های کلامی بدون عبور از مرز ادب و هنجارهای اخلاقی، «به وقت خماری» را به مرز یک کمدی سالم و مناسب برای تمام خانواده نزدیک می کند. یکی از جسورانه ترین خرده روایت های فیلم، حکایت زندانی جوانی است که برای انجام ملاقات شرعی با زنش به مرخصی کوتاه مدت آمده است. مرد زندانی مترصد فرصتی است تا در کوران رفت و آمدهای یک خانه شلوغ و پرجمعیت و ماجراهایی که یکی بعد از دیگری بوقوع می پیوندند، موفق به خلوت با همسرش بشود اما از بد حادثه به جز موقعیت استثنایی خانه ای که او در آن زندگی می کند، حضور یک خواستگار برای خواهر زاده همسرش، پای غریبه های دیگری را هم به خانه باز کرده است.!

«به وقت خماری» این شانس را دارد که در آینده از قاب تلویزیون پخش شود و در معرض قضاوت انبوه مخاطبان قرار گیرد. فیلمی که حد و اندازه های اثری تلویزیونی را یدک می کشد، نشان از مانوس شدن سازنده آن با مختصات آثار تلویزیونی است. شاید به همین خاطر است که سالهاست فیلمی قابل دفاعی از «محمد حسین لطیفی» در سینما ندیده ایم.

سعید رجبی فروتن

در کنار روزمرگی های معمول، این جا خودم و افکارم را ثبت می کنم. از فرهنگ و هنر تا سینما و نمایش خانگی... می توانید نوشته های من را در «روزانه های سینمایی» دنبال نمایید.

اضافه کردن نظر

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

مرا در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید