اولین واکنش حرفه ای به سریال ممنوعه

بعد از آنکه ارگان وابسته به صدا و سیما به قسمت اول مجموعه «ممنوعه» به شدت تاخت(اینجا) و پاس گل را به دیگر رسانه های همسوی خود برای تخطئه این سریال جدید نمایش خانگی داد تا آن را مصداق محصولی مستهجن و سکسی بدانند،(اینجا) حالا روزنامه دیگری از زاویه تازه ای به این مجموعه نگاه کرده است.

این بار بر خلاف رویه غیرمنصفانه مخالفانی که فقط با تماشای یک قسمت از سریالی بلند، نسخه آن را پیچیدند و از مدعی العموم یاری طلبیدند، منتقدان روزنامه هفت صبح(۲۰ شهریور) با ملاحظه سه قسمت از سریال«ممنوعه» دست به قلم برده اند و درصدد واکاوی تماتیک آن برآمده اند. روح مطلب یادداشت روزنامه صبح شاید چندان تفاوتی با آتشباری رسانه های مخالف سریال نداشته باشد، اما پیداست که نویسنده در کمال خونسردی و بدون متورم کردن رگ های گردن و با لحن مناسب سریال را متاثر از سریال های ترکیه ای دانسته است. نکته جالب توجه در یادداشت منتشره آن است که نویسنده قسمت اول سریال «ممنوعه» را خوب ارزیابی کرده و قسمت های بعدی را متشتت و پراکنده توصیف نموده است. چند عبارت برگزیده از این یادداشت را بخوانید:

-سریال ممنوعه نمونه کامل الگوبرداری از روی سریال های ترکیه ای است. سریالی با انواع و اقسام شخصیت و قصه که همگی در سطح باقی می مانند و به عمق نمی روند.

-قسمت اول «ممنوعه» را می توانیم بهترین قسمت سریال قلمداد کنیم. داستان ما وارد یک گروه دوستانه که نمی دانیم به چه منظور شکل گرفته می کند. در آن شاهد عشق میان سامی و برکه و شیطنت های جوانانه آنها هستیم. حال خوش چند جوان یک مرتبه با فاش شدن راز رابطه برکه با یک پزشک به کلی نابود می شود….کارگردان در قسمت اول سریال چند دخترو پسر به ما نشان می دهد و کاری میکند تا با خصوصیات و احساسات هر کدامشان به طور خلاصه آشنا شویم.

-در همین سه قسمت اول با سه نوع خیانت روبرو هستیم. خیانت ترانه به سامی، توهم خیانت برکه به سامی، و خیانت دایی به زن دایی. در کنار هر خیانت شک هم وجود دارد. …مواد مخدر و اعتیاد هم که این وسط به وفور وجود دارد و انگار جزء جدایی ناپذیر زندگی شخصیت های اصلی داستان است. فقط می ماند طلاق که اتفاقا کارگردان از کنار آن هم به راحتی نگذشته است و دو طلاق یکی واقعی و دیگری عاطفی را در برنامه سریالش گذاشته است. بنابراین با معجونی از تمام کلیشه های رایج در سریال های ترکیه ای روبرو هستیم.

-اگر ضعف های ساختاری را نادیده بگیریم نمی توانیم از کنار انتخاب اشتباه بازیگران به راحتی بگذریم. طبیعتاً اگر به جای میلاد کیمرام و الهه حصاری دو بازیگر ستاره انتخاب می شدند و کنترل بیشتری بر روی بازیگران وجود داشت وضعیت خیلی فرق می کرد.

-باید بپذیریم که این سریال با دست گذاشتن روی سوژه(به تعبیر مخاطبان) جذاب خیانت و ایجاد کشمکش های مختلف توانسته است تا حدودی در میان آنها جا بازکند و مخاطب را برای تماشای ادامه ان ترغیب کند اما آیا هر خیانت و شک و روابط عشق و عاشقی می تواند جذاب باشد؟