التهابات دهه ۶۰ به روایت سینما

مردم عادی که مثل ما سینمایی ها پیگیری و سماجتی برای شناخت سینماگران و آثارشان ندارند، این روزها به واسطه پخش نسخه سریالی فیلم سینمایی«ایستاده در غبار» از تلویزیون و توزیع نسخه ویدیویی فیلم سینمایی«ماجرای نیمروز» این فرصت را دارند که همزمان دو کار تحسین شده از فیلمسازی جوان و جویای نام را ببینند و شناختی از «محمد حسین مهدویان» پیدا کنند. بی شک بینندگان این شب های تلویزیون از تماشای مجموعه ای غیرمتعارف مثل« ایستاده در غبار» غافلگیر می شوند و اگر همین عده موفق به دیدن«ماجرای نیمروز» شوند، تازه دستگیرشان می شود که قصه ها و ماجراهای به تاریخ پیوسته را می توان جور دیگری هم روایت کرد تا واقع نمایی یک اثر بیشتر جلوه کند و دخالت تیم سازنده در نقل رویدادها کمتر به چشم آید.

«کمال حجازی فر» بازیگر سینما و تئاتر با اینکه در «ماجرای نیمروز»بر خلاف «ایستاده در غبار»  نقش اول را بازی نمی کند، اما بازی او چنان درخششی دارد که از دید داوران جشنواره فجر سال گذشته پنهان نماند و نامزد دریافت سیمرغ بهترین بازیگر مکمل مرد شد. « ایستاده در غبار»به اعتبار حلاوت و نوآوری کارگردان در طراحی ساختار بصری بدیع، ارزش چند بار دیدن را دارد. فیلم از حیث انتقال مضمون و پیام نیز بیش از نمونه های مشابهی همچون«سیانور» و «امکان مینا» و حتی سریال های تلویزیونی با موضوع گروه تروریستی مجاهدین خلق!، موفق عمل می کند و عیار واقع گرایی آن بسیار بالا و باور پذیر است.

تیم اطلاعات و عملیات پنج نفره فیلم از حد تیپ فراتر رفته اند و نویسندگان فیلمنامه رنگ آمیزی متفاوتی به هر کدام از آنها بخشیده اند. ارزش کار این تیم زمانی آشکار می شود که در بین آنها نیز یک نفوذی راه یافته است و با هوشمندی یکی از اعضای گروه مورد شناسایی قرار می گیرد. این تیم که ماموریت شناسایی خانه تیمی و دستگیری سران باقی مانده «مجاهدین»را دارد، در اوج درگیری با افراد مسلح، عواطف انسانی خود را به خوبی بروز می دهند و به خوبی توانایی های ذاتی نسلی را بروز می دهند که در جبهه و پشت جبهه قادر به مقابله با دسیسه ها و جنگ افروزی های دشمن هستند. نسلی که توانست سناریوی سران مجاهدین برای ساقط کردن رژیم تا پایان تابستان را نقش برآب کند و با ابتکار عمل و انجام کار وسیع اطلاعاتی در سراسر کشور، مانع از درغلطیدن هواداران جوان به وادی جرم و جنایت گردد.

با این حال ضعف بزرگ «ماجرای نیمروز»در آن است که دلیل اصلی پشت کردن مجاهدین به انقلاب را در ادامه دگردیسی ایدئولوژیک آنها در دهه پنجاه، مورد توجه قرار نمی دهد و راز و رمز موفقیت سازمان در جذب هزاران جوان خام و ناآگاه را شرح نمی دهد.