شرح حال خواندنی فخیم زاده در کتاب “من و سینما”

فخیم زاده از سینمای رانتی می گوید

مهدی فخیم زاده کارگردان سرگرمی ساز سینما و تلویزیون، خودش ادعا می کند هنرمند نیست بلکه تکنوکرات است. او در کتابی که به تازگی با عنوان “سینما و من” منتشر کرده است، نحوه راهیابی اش به عالم سینما و تئاتر را از اواخر دهه چهل شرح داده و به مرور فعالیت هایش تا سال ۹۰ پرداخته است. فخیم زاده مدتی پیش فعالیت های صنفی را بوسید و کنار گذاشت. او در حال حاضر در هیچ صنفی عضویت ندارد و به قول خودش می خواهد یا فیلم بسازد و یا استراحت کند. او در حال حاضر مشغول ساخت آخرین سریال ده قسمتی اش برای آی فیلم است و پس از آن فقط در سینما کار خواهد کرد. فخیم زاده در گفتگویی با این روزنامه (اینجا)به انگیزه های چاپ کتاب پرداخته است. وی به مدیریت سینمای پس از پیروزی انقلاب نقد جدی دارد و معتقد است:

مدیران سینمایی اوایل انقلاب وارد شدن فیلم خارجی را متوقف کردند و تولید فیلم‌های ایرانی راه انداختند پس از دو سه سال گفتند دوران تولید کمی سینما به سر رسیده است و باید به دوران کیفی سینمای ایران بپردازیم. کیفیت هم به آن معنی بود که فیلم‌ها را درجه‌بندی کرد و سوبسید دادن و همین رویکرد ماهیت سینمای ایران را دولتی کرد که آن موقع معروف شد به سینمای «گلخانه‌یی» که در واقع سینمای «گلخانه‌یی» نداریم بلکه سینمای رانتی داریم. در این دوره تهیه‌کنندگانی تربیت شدند که صاحب تشخص‌هایی شدند که در سینمای خصوصی چنین تشخص‌هایی وجود نداشت.

فخیم زاده مخالف حضور دولت و حذف آن نیست، او تصریح می کند:

مساله کنار گذاشتن دولت از سینما نیست و کسی هم نمی‌خواهد دولت را از سینما حذف کند، بحث بر سر این است که دولت باید به سینمای خوب فکر کند نه فیلم خوب و مشکل از همین‌جا شروع شد. تا جایی که مدیران دولتی به سینما فکر می‌کردند نتایج مثبتی حاصل شد. مثلا در همان دوران مدیریت آقای انوار اصرار و فشار زیادی بود که فیلم صدا سر صحنه تولید شوند و آن اصرار خدمت مثبتی برای سینمای ایران بود. اما وقتی دولت تصمیم می‌گیرد فیلم خوب تولید کند آن وقت مشکل ایجاد می‌شود. در صورتی که سینمای خوب با فیلم خوب متفاوت است. سینمای خوب سینمایی است که کمیت و کیفیت آن رشد دارد و پویاست. در سینمایی که سالی صد فیلم تولید می‌کند ۱۰ تا ۱۵ فیلم خوب پیدا می‌کنید اما در سینمایی که ۲۰ فیلم تولید می‌کند دو فیلم خوب هم پیدا نمی‌شود و این کمیت و کیفیت باهم ارتباط دارند. دولت نباید به تولید فیلم خوب کار داشته باشد، اما مسوولان سینمای ایران پس از انقلاب متمرکز شدند بر تولید فیلم خوب، البته بخشی از آن سیاست به این برمی‌گشت که سالن‌های سینما در حال تعطیلی بود و آنها فکر می‌کردند می‌توانند تاکید را به جای کمیت بر کیفیت بگذارند.

کارگردان پیشکسوت سینما حال و روز این سال های سینما را اینگونه توصیف می کند:

 وقتی بنایی را پایه می‌گذاری که به راحتی کنار نمی‌رود، بلکه تحول می‌یابد و مواضعی را می‌گیرد. الان مشکلی که مدیریت سازمان سینمایی فعلی (حجت‌الله ایوبی) دارد این است که باید با آدم‌هایی کار کند که دارای قدرت هستند و فشار می‌آورند، آدم‌هایی که خودشان را پشت اعتبار فرهنگی جامعه پنهان می‌کنند. به هر ترتیب سینمای پس از انقلاب سیستم دولتی دارد. اما معتقد هستم که سینمای پس از انقلاب می‌توانست سینمای نجیب فرهنگی باشد که با تماشاگرش ارتباط دارد اما این وضع از میانه دهه ۶۰ مشخصا از سال ۶۶ و قضیه درجه‌بندی این روند تغییر کرد اما تلاش‌هایی که برای کانالیزه شدن سینما صورت گرفت مانع از این امر شد. مثلا در دوره‌یی عرفان در سینمای ایران مد شد، چون عرفان را وجه هنر اسلامی تلقی می‌کردند. آن هم در جایی مثل سینما که مردم برای تفریح و سرگرمی می‌روند آخر نمی‌شود که خانواده‌یی ۵۰هزار تومان خرج رفتن به سینما کند و فیلمی ببیند که می‌خواهد فلسفه و منطق درس بدهد. درست است که سینما در جمهوری اسلامی قوانین و ضوابطی دارد اما این به آن معنی نیست که فیلم جذاب نباشد. الان می‌شنوم که می‌گویند چرا فیلمی برای غزه ساخته نمی‌شود اگر قرار است چنین اقدام فرهنگی و انسانی صورت بگیرد چرا برای تلویزیون چنین فیلم‌ها و مجموعه‌هایی ساخته نمی‌شود، چرا آدم‌ها باید به سینما بروند پول بدهند و اخلاق یاد بگیرند، اصلا سینما محل درس دادن نیست، محل درس دادن، مدرسه است. مثل این می‌ماند که در شهربازی درس اخلاق بدهند.