مردی چنین میانه میدانم آرزوست

توزیع فیلم سینمایی man of steel در باغ بی برگی شبکه یک پدیده به حساب می آید. اگر فرض را بر این بگذاریم که هر اثر سینمایی سوای ارزش های محتوایی و زیبایی شناختی باید سرگرم کننده باشد و رشته ارتباطی را با مخاطب برقرار کرده و اصطلاحا قلابش را به احساس بیننده بیاندازد، نوعا فیلم های blockbuster یا پر هزینه و پرسود هالیوودی واجد چنین صفتی هستند.

بعد از سه گانه مرد آهنی و ۳۵ سال پس از ورود شخصیت سوپر من به دنیای سینما نوبت به زاک اسنایدر رسید که روایتی تازه را برای بازگشت سوپر من به قاب جادویی سینما سراندازد. نگارش فیلمنامه توسط نویسنده سری فیلم های بتمن و نیز اثبات توانمندی های اسنایدر با فیلم هایی که قبلاً ساخته بود، کافی بود تا او از سوی شرکت های سرمایه گذار نامزد ساخت man of steel شود. اینگونه بود که فیلم در اکران ۲۰۱۳ طوفانی به پا کرد و فیلم سینماگری که دو اثر ضد ایرانی در کارنامه خود دارد، همانند دیگر فیلم های مشابه امید به فروش های بیشتر در شبکه ویدیویی و تلویزیون های داخل و خارج آمریکا بندد.

عرضه man of steel در دورانی که سینمای ایران در تب بی قهرمانی می سوزد، تلنگری است به فیلمنامه نویسان تا خرق عادت کنند و خالق قهرمانانی ملهم از اساطیر و شخصیت های ماندگار حماسه های ملی ایران بزرگ شوند.

خانواده های آمریکایی تماشای فیلم های ابر قهرمانانه نظیر؛ سوپر من، بتمن، مرد عنکبوتی و نظایر آن را برای فرزندان شان امری ضروری قلمداد کرده و بر این باورند که در غیاب اساطیر و قهرمانان واقعی در فرهنگ دویست و چند ساله آمریکا، اینگونه فیلم ها مروج وطن پرستی و تداعی گر عظمت تمدنی و سیادت آمریکا بر جهان است.!

man of steel از جمله فیلم های رئال میجر –  major movie company – است که بعد از مدت ها با پروانه سازمان سینمایی کشور به بازار ویدیویی عرضه شده است. ناگفته پیداست که فیلم علیرغم ظاهر جذاب و جهان شمول خود اثری ایدئولوژیک محسوب شده و هژمونی و سلطه آمریکا و فرهنگ آن را به رخ جهانیان می کشد. کاری که در فضای رقابتی بین رسانه ها کار غیر عادی محسوب نمی شود. آنچه مایه نگرانی است خالی بودن دست کشورهایی است که سینمایشان قدرت و توان نمایش مقتدراانه فرهنگ و هویت ملی شان را نداشته باشد و همواره چشم شان به دست پر همسایه باشد.