سعید رجبی فروتن“گناهکاران” چهارمین فیلمی است که فرامرز قریبیان ساخته است. هنرمندی که ایفای نقش های مختلف از سوی او بیشتر در یادها مانده است تا ساخت فیلم هایی که در بیست سال گذشته از وی دیده ایم. “گناهکاران” از معدود فیلم های ایرانی در ژانر پلیسی است. ژانری که همانند بسیاری از گونه های سینمایی دیگر در این سالها مهجور مانده است و فیلمسازان ایرانی به دلیل ابتر ماندن تلاش هایشان، نتوانسته اند قواعد این ژانر را در متن سینمای ملی تکامل و پختگی بخشند.
“گناهکاران” با همه کاستی هایی که منتقدان بدان اشاره کرده اند، یک ویژگی بارز دارد و آن این است که با عنصر تعلیق و کشش، قادر است توجه بیننده را در طول فیلم معطوف خویش سازد و از خصلت اولیه یک فیلم که همانا سرگرم کنندگی است، بهره مند باشد. شاید فضا و مناسبات شخصیت ها در “گناهکاران” شش دانگ اینجایی نبوده و روابط برای بیننده ایرانی چندان مانوس نباشد، با این حال منطقی بودن سلسله اتفاقات و بازیگوشی های قلمی نویسنده فیلمنامه، در مجموع جذابیت اولیه ای را برای فیلم رقم زده است. “گناهکاران” به اقتضای فضای فیلم که نمی خواهد خود را در قید جغرافیای مشخصی محبوس کند و گرایش به فیلم بی زمان و مکان دارد، در انتخاب لوکیشن به گونه ای عمل کرده است که از ایماژها و تصاویر کلیشه ای پیشین آشنایی زدایی کرده و الحق تصویر شیک و تمیزی از زوایای پیدا و پنهان تهران به مخاطب ارائه می کند.
برای دوستداران حرفه ای فیلم ها و قصه های پلیسی شاید دست نویسنده از ابتدا رو شود و بیننده با هوش بتواند قاتل واقعی را در میان مظنونین به درستی حدس زند اما با توجه به اینکه سینمای پلیسی فرمول ها و روایت های پیچیده فراوانی را به خود دیده است، مهم نحوه اجرای قصه های تکراری است که اوج آن را در فیلم هفت دیوید فینچر همگان دیده اند.
“گناهکاران” از معدود فیلم های موسسه رسانه های تصویری در یکساله اخیر است که موسسه به تنهایی آن را تامین نموده است و نام موسسه دیگری در کنار آن دیده نمی شود. ۶۶ امین فیلم ایرانی سال و محصول نوروزی رسانه های تصویری را پخش دنیای هنر به بازار ارسال داشته است.
سلام
آقای فروتن
چرا پس پروانه های چهارمین نشریه شبکه نمایش خانگی را ننوشته اید؟
تا نوروز مینویسید؟
ممنون.
سلام تا آخرین ساعات اداری سال نشریه به دستم نرسید. احتمال می دهم چاپ نشده باشد.