سعید رجبی فروتنفیلم های زیادی را می توان مثال زد که با همین فرمول نوشته و ساخته شده اند که دیگر از فرط تکرار ملال آور شده اند. قصه آشنای بچه های پایین شهر خلاف کاری که ذات بدی ندارند و با دلالان و قاچاق عمده فروش مواد مخدر بر سر منافع و رسیدن به حق شان درگیر می شوند. نزاعی که به پایانی تراژیک ختم شده و باز هم حسرت پول دار شدن و رهیدن از منجلاب زندگی فقیرانه و نکبت بار در کوچه های تنگ و خانه های خشتی پایین شهر در دل قهرمانان این فیلم ها می ماند.
“نازنین” کار دوم مهدی گلستانه در دفتری تولید شده است که سرمایه گذارانش ساخت چنین فیلم هایی را شگرد دارند و هر بار فقط بازیگران قصه های تکراری را جابجا کرده و تغییر می دهند. گیرم به فراخور قبض و بسط ممیزی دولت های وقت بزک و دوزک بازیگران زن و رنگ و لعاب فیلم ها کم و زیاد شود، در اصل قضیه فرق چندانی حاصل نمی شود. سینمای ایران چندین دهه با قصه هایی که بر پایه چنین تضادها و موقعیت های نمایشی آشنا و کلیشه شده ای استوار شده است،دست و پنجه نرم می کند. به نظر می رسد سینماگران جوانی که اعتماد به نفس لازم را هنوز در خود سراغ ندارند، تنها راه میان بری که بلدند یا پیش پایشان گذاشته می شود، ادامه سازی برای فیلم هایی مثل آواز تهران، غریبانه و دهها نمونه مشابه است.
۶۲ امین فیلم ایرانی شبکه، چهارم بهمن ماه محصول موسسه قرن ۲۱ ازسوی هنر اول به دست مخاطبان رسید.
اضافه کردن نظر