تی جانه قربان! باور نکنم

ناگفته پیداست که اگر فیلمسازی بخواهد سالی یک فیلم بسازد و در جدول اکران هر ساله جایی را برای خود بگیره کند و خبر فعالیت هایش همواره در نشریات و محافل هنری زبان به زبان بچرخد، نتیجه اش همانی می شود که در فیلم تلفن همراه رییس جمهور می بینیم.!

هر شهروندی با کم ترین سوادی می داند که اگر سیم کارتش از دسترس خارج شد، باید بلافاصله در صدد سوزاندن آن برآید و امکان بهره برداری را برای یابنده یا سارق سیم کارت منتفی کند. البته در فیلم پاسخ هایی برای چنین سوالات و ابهام هایی بدست داده می شود. از جمله اینکه در فضای مجازی به دروغ شماره ای را منتسب به رییس جمهور معرفی کرده اند. اما لحن فیلم اگر به درستی و هنرمندانه اختیار می شد؛ نظیر چنین سوالاتی اصلاً مطرح نمی شد و یا پاسخ قانع کننده ای برای آن داده می شد. داستان فیلم “هیچ” با بازی مهدی هاشمی را یادتان است؟ مردی که زیاد می خورد و اصطلاحاً سیره مونی نداشت. کسی به این فکر نکرد و نپرسید که این چه بیماری لاعلاجی است و چرا قبلاً در باره آن چیزی نشنیده ایم. در تعریف گروتسک گفته اند؛ هر چیز تحریف شده و باور نکردنی که در قالب طنز سیاهی ارائه شود. خامدستی عطشانی و البته کم مایگی فیلمنامه اجازه نداده است که اثر به آستانه یک فیلم و موقعیت گروتسک وار نزدیک شود. تصور کنید که همین ایده یا فیلمنامه توسط کمال تبریزی -که متاسفانه نتوانست پروانه ساخت همین اثر را بگیرد!-ساخته می شد، حداقل اشکالات اولیه را نداشت و فیلم به مراتب قابل بحث تری را به نمایش می گذاشت.

به همین خاطر کش دادن مطلب در باره سایر جنبه های فیلم بیهوده است. زمانی که به دلیل باور پذیر نبودن داستان، بازیگران حرفه ای هم در ایفای نقش شان کم می آورند و از ظرفیت های هنری آنها بدرستی استفاده نمی شود، پر واضح است که بیننده هم فیلم را پس می زند و از خیر آن می گذرد. در چنین شرایطی حرف ها و نکته های جدی فیلمساز که در پس دیالوگ ها و یا تنیده شده در داستانک های فرعی مثل مشکلات خانواده های دستگیر شدگان حوادث سیاسی است، جدی گرفته نمی شود.

تلفن همراه رییس جمهور(۵۵ امین فیلم ایرانی شبکه) را رسانه های تصویری روشن و پخش دنیای هنر صدای آن را منتشر کرده است.