سعید رجبی فروتنبگذارید از اینجا شروع کنم که وقتی سازندگان فیلم برای تعریف و ارائه خلاصه ای از داستان فیلم مشکل دارند و روایت های مختلف و بعضاً متفاوتی را بیان می کنند، تکلیف من و شمای بیننده روشن است و در یک کلام با فیلم متفاوتی روبرو هستیم. در سینما ممکن است بیننده با تماشای اثری غیر معمول و کمی پیچیده، قید تماشای فیلم را بزند و با ترک سالن تاریک دوباره خود را در آغوش دنیای روشن بیرون بیاندازد، ولی در ویدیو کار قدری راحت تر است. می توانی با عقب و جلو کردن فیلم گره ها را یک به یک باز کنی تا در برابر بازی فیلمساز آچمز نشوی. گیرم که با دشواری بیان فیلم کنار آمدیم ولی مگر بناست بیننده با تماشای فیلم ریاضت بکشد و به جای پرواز با بال احساس، درصدد حل مسائل و معادلات ریاضی گونه برآید.!؟
این مقدمه را گفتم تا مخاطب آسان پسند تکلیفش را با تماشای فیلمی مثل “پله آخر” روشن کند. با این حال پله آخر را نمی توان نادیده گرفت.! مختصر بگویم؛ مدت هاست که سینماگرانی متاثر از ادبیات داستانی شیوه های خطی و یا سرراست روایت و داستانگویی را کنار نهاده و به روش های پیچیده و پازل گونه ای میل کرده اند. این گونه های سینمایی و ادبی مخاطبان خاص خود را دارند و از اینکه فیلمساز یا داستان نویس زمینه ای را برای تفکر و تعامل آنها با متن اثر و خوانش انتقادی آن گشوده است، حس خوبی دارند.
مواجهه با فیلم هایی مانند “پله آخر” می تواند دریچه تازه ای را به روی بیننده بگشاید تا تجربه متفاوتی را در برخورد با آثار هنری کسب کنند و با آشنایی زدایی از شیوه های معمول قصه گویی، پای در دهلیز تو در تویی بگذارند که پایان آن قابل پیش بینی نیست. این حس و هیجان را دست کم نگیرید. مصفا در مقام نویسنده، کارگردان، تهیه کننده و بازیگر برای خلق اثری تجربی شخصاً سرمایه فیلم را تامین کرده و هزینه و تاوان تجربه او مانند بسیاری از سینماگران از جیب دولت پرداخت نشده است.
محصول مشترک کیمیا نما و رسانه های تصویری را به عنوان پنجاهمین محصول ایرانی عرضه شده در شبکه ویدیویی طی سالجاری ببینید.
اضافه کردن نظر