خیانت را هاشور بزن

مقایسه فیلم های “پروانگی” و “برف روی کاج ها” که هر دو به تازگی در شبکه ویدیویی عرضه شده اند، این حسن را دارد که کیفیت کار دو سینماگر جوان را از حیت برگردان تصویری قصه هایی که مضمونی کاملاً درونی دارند، مقایسه کنیم. در پروانگی توصیف حالات درونی شخصیت ها را نریشن به دوش می کشید و در “برف روی کاج ها” کنش و موقعیت های نمایشی بیننده را در فهم خلجان های روحی بازیگران یاری می رساند. هر قدر سعید راد در “پروانگی” حس همذات پنداری را در بیننده برنمی انگیزد، مجموع بازیگران “برف روی کاج ها” بویژه مهناز افشار باور پذیر جلوه می کنند.

معادی قبل از آنکه بازیگر باشد، سناریست است. به همین خاطر فیلمنامه را با وسواس نوشته و عامدانه از دام فیلمی حادثه محور که بتواند با جذابیت های بیرونی اش کار را برای او و بیننده آسان کند، گریخته است. از سوی دیگر معادی به اعتبار بازیگر بودن در انتقال حس مورد نظر به بازیگرانش موفق عمل کرده و بعد تازه و کشف نشده ای از توانایی های مهناز افشار را عیان ساخته است.

“برف روی کاج ها” می توانست یکی از نمونه های مثال زدنی در سینمای ایران برای نمایش تلخی ناشی از خیانت همسر باشد، اگر پای نریمان(صابر ابر) به قصه طور دیگری باز می شد و شائبه بد فهمی برای مخالفان فیلم پدید نمی آمد تا تصور کنند، رویا (افشار) برای انتقام از خیانت همسرش علی(پاکدل) تن به رابطه با مرد همسایه داده است.! رابطه ای که رویا تا حدی آن را در دایره عرف جامعه بازتعریف می کند و اجازه سوء برداشت به صاحبخانه و همسایگان نمی دهد. مخالفان “برف روی کاج ها” از این نکته غافل هستند که فیلم نجیبانه از نمایش هر گونه ارتباط علی و نسیم پرهیز می کند و با این کار قبح رفتاری خیانت آمیز را نمی ریزد.

با این حال این سوال باقی است که چرا رویا دوستش(ویشکا آسایش) را به خاطر پنهان کاری سرزنش می کند و او را به باد انتقاد می گیرد ولی در برابر علی مهر سکوت بر لب می زند. انفعال رویا و دست و پا بسته بودن او در برابر جفای علی، این نتیجه را در پی ندارد که ممکن است در ازدواج های بعدی او از همین سوراخ دوباره گزیده شود؟

چهل و بکمین فیلم ایرانی سال را موسسه پرتو آبی با کیفیت نسبتاً خوب صدا و تصویر منتشر کرده است.