کیست این”پنهان” مرا در جان و تن

فیلم سینمایی “پنهان” تصویری امروزین از زندگی در پایتخت نشان می دهد و برای همه کسانی که دوست دارند تصویری از زندگی مدرن در ایران به جهانیان نشان داده شود، اثری مثال زدنی است.

مهدی رحمانی به اقتضای داستان و شخصیت های آن ناگزیر به طبقه متوسط شهرنشین گرایش نشان داده و همین امر او را به نمایش زندگی نسبتاً شیک و مجلل از طبقات روشنفکر شهری سوق داده است.

“پنهان”همانند فیلم های دیگری که پس از “سعادت آباد” ساخته شدند، متاثر از آن است. فیلمی که نخستین بار تابوی روابط و عشق های مثلثی را در مقیاسی متفاوت از گذشته شکست.

“پنهان” با وجود عوامل خلاق حرفه ای نظیر؛ تورج منصوری به عنوان مدیر تصویربرداری و مجید میرفخرایی به عنوان طراح صحنه می توانست با قدری تامل و کار بیشتر در پرداخت شخصیت ها به اثری دیدنی تر بدل شود و در زمره آثار شخصیت محور قرار گیرد. شخصیت هایی که در فیلم جای پرداخت بیشتری داشته اند ولی فیلمساز حق مطلب را در باره آنها ادا نکرده است. از حضور صرفاً اینترنتی همسر عرب نیا که نمونه ای کم نظیر در سینمای ایران است تا همسر پزشک(بابک حمیدیان) که پیچیدگی های ذهنی و رفتاری خاصی دارد. مثلاً مادری که ترک کشور و کاشانه کرده است چرا اصرار دارد که مرتباً از طریق وب کم و ارتباط تصویری از اتفاقات خانه و محل کار همسر سابقش کسب خبر کند و یا هسمر دکتر مشکلش چیست؟ بلاهت، بدبینی و بد دلی؟

تم و ایده محوری “پنهان” تنهایی است اما فیلم مشخص نمی کند که منشا تنهایی پرسوناژهایش چیست؟ ضعف در ایجاد ارتباط و نداشتن مهارت های ارتباطی بین شخصیت ها و یا سوء تفاهم و تلقی های نادرستی که از عدم صداقت سرچشمه می گیرند؟

“پنهان” از نمونه های خوب کار با دوربین های دیجیتال و اصلاح رنگ برای مدیوم سینما و تلویزیون های خانگی است. چهلمین فیلم ایرانی سال را تصویر دنیای هنر تامین و پخش کرده است. پنهان دومین فیلم مهدی رحمانی در شبکه نمایش خانگی پس از فیلم “دیگری ” طی سالجاری است.

این پست را با یک سوال به پایان می برم که دلیل حمایت بنیاد سینمایی فارابی از تولید فیلم چیست؟ برای نهادی دولتی که معمولاً باید پشت ارزش های محتوایی و پیام های سازنده اخلاقی و تربیتی فیلم ها بایستد، چه عاملی باعث گرایش به سوی ساخت فیلم “پنهان ” شده است. فیلمی که در حالت عادی می تواند نمونه خوبی در کارنامه بخش خصوصی و مصداقی از آزادی بیان باشد.!