سعید رجبی فروتنوقتی سینمای کودک و نوجوان جز به مدد دولت نتواند روی پا بایستد و الزام به برگزاری سالانه جشنواره ای به همین نام نیز در بین باشد، نتیجه اش آن می شود که همواره عده ای به گرد فانوس کم سوی سینمای کودک بچرخند و فیلم هایی را به نام کودکان و در واقع به کام بزرگسالانی که مشغول تجربه اندوزی و نوشتن سیاه مشق فیلمسازی هستند، تولید کنند.
فیلم هایی که کمتر سینماداری راضی به اکران آنهاست و آخرالامر هم موسسه تحت حمایت دولت ناگزیر از عرضه چنین فیلم هایی در شبکه ویدیویی است.
"سنجاقک های برکه سبز" تولید سال های ۸۹- ۹۰ محصول چنین تفکر و رویکردی به سینمای کودک است. علی قوی تن کارگردان فیلم در چرخشی ۱۸۰ درجه ای از فیلم های نازل و محض گیشه، چند صباحی است که به وادی سینمایی کاملاً شخصی و شهودی هجرت کرده است. راهی که پیش از وی حسینعلی لیالستانی پیش گرفت و طی دو دهه اصرار بر مختصات سینمایی از این دست، راهی به دل مخاطب نجست.
قوی تن در دو سال گذشته فیلم های دیگری را هم با نگره ای ضد قصه مقابل دوربین برد ولی از مخاطب پاسخ درخوری دریافت نکرد. قوی تن روحیه حساس و دردمندانه ای به فقر و مسائل حاشیه نشینان دارد، اما وی چاره ای ندارد که دریافت های حسی اش را با منطق داستان پردازی بیامیزد.
بیست و یکمین فیلم سال بر کاکل موسسه رسانه تصویری نشسته است.
اضافه کردن نظر