سعید رجبی فروتنرییس محترم اتحادیه تهیه کنندگان سینمای ایران در تازه ترین مصاحبه اش با یک منبع خبری گفته است؛ در همه جای دنیا سریال ها برای تلویزیون ساخته می شوند و پس از آن راهی شبکه ویدیویی می شوند اما تولید سریال در شبکه نمایش خانگی از بدعت هایی است که ما در ایران می بینیم. ایشان در ادامه بدون اشاره به تشابه نسبی بعضی از تولیدات نازل ویدیویی با نمونه های مشابه در سبد محصولات سینمایی کشورمان؛ از حضور تراست ها و مافیاهایی سخن به میان آورده که تا دیروز در تلویزیون میدان داری می کردند و امروز سر از روزن شبکه ویدیویی برون آورده اند.
پری رو تاب مستوری ندارد در ار بندی سر از روزن درآرد
به نظرم با همین مایه تحلیل می توان فهرست کاملتری از بدعت ها را برشمرد که وضعیت متفاوتی از سینما و تلویزیون در ایران با کشورهای مورد نظر آقای سید ضیا هاشمی را نمودار می سازد.
– در اغلب کشورهای صاحب سینما، شرکت های تهیه کننده فیلم راسا" به انتشار نسخه ویدیویی فیلم هایشان در بازار اقدام می کنند. کمپانی ها حداقل در حوزه داخل کشور متبوعشان، واسطه هایی مانند موسسات ویدیو رسانه ندارند که دست بدامن آنان شوند. اما در ایران تهیه کنندگان با آنکه قانونا" منعی برای عرضه مستقیم فیلم هایشان در شبکه ندارند؛ ترجیح می دهند با واگذاری رایت فیلم یکسره از دردسرهای تکثیر و توزیع خود را خلاص کنند. اگر تهیه کنندکان سود تضمین شده و قابل توجهی برای انتشار نسخه ویدیویی کارشان در بازار مصرف متصور بودند؛ بسیار بعید می نمود که دست و دلبازانه انجام این کار را به موسسات ویدیو رسانه بسپارند. بی عملی و کم تحرکی آقایان هنرمند و موسوی( تهیه کنندگان سینما) در مقام مدیریت موسسه ویدیو رسانه موید این ادعاست.
– در کشورهای مورد اشاره تلویزیون در انحصار دولت یا حاکمیت نیست. صدها شبکه و کانال خصوصی اعم از کابلی و ماهواره ای تولید کننده فیلم و سریال هستند. اما در ایران چنین بستری به موجب محظورات قانونی فراهم نیست.
– در ینگه دنیا اگر شبکه ای به هر دلیل نخواست با یک گروه کار کند؛ گزینه های متعددی فراروی فیلمسازان وجود دارد تا ادامه کار برایشان به کابوس تبدیل نشود و برای تحصیل روزی بتوانند درهای دیگری را بکوبند. اگر در ایران شبکه ویدیویی به زحمت دریچه کوچکی را به روی هنرمندان باز کرده است البته می توان در آن را گل گرفت.! به همین خاطر در آن سوی آبها احتمالا" به دلیل فراخی میدان کار و کسب درآمد؛ صفات بد اخلاقی مثل تنگ نظری و بخل و حسادت زمینه خودنمایی نمی یابد و به ندرت انگ و نسبت های ناروا نثار فعالان تولید فیلم و سریال می شود.
– در دیار از ما بهتران وفور سالن های نمایش و حاکم شدن مناسبات اقتصادی در عرصه هنر و سینما باعث شده است تا بخش عمده هزینه های ساخت اثر و سود مورد انتظار از مسیر اکران گسترده فیلم به دست آید. اما در اینجا بعضی از تهیه کنندگان فیلم های شکست خورده در اکران، قیمت هایی باور نکردنی به موسسات برای خرید فیلم شان پیشنهاد می کنند. مضافا" که ساخت سینما برای بخش خصوصی سالهاست که صرفه و صلاح اقتصادی ندارد. برای دولت ها نیز اولویت های مهمتری از ساخت سینما در صدها شهر و شهرستان فاقد سینما وجود دارد.
– اگر گذرتان به آن سامان افتد مشاهده خواهید کرد که اتفاقا" برای آنکه مردم ترجیحا" فیلم ها را در سینما ببینند و تجربه و لذت آن را با چیز دیگری عوض نکنند، قیمت نسخه ویدیویی فیلم ها حداقل دو برابر بهای بلیط سینما هاست و در اینجا از وقتی موسسات محصولشان را بر فرمت DVD به بهای ٢۵٠٠ تومان به دست مشتری رسانده اند، در محاکم مختلف به عنوان متهم به گرانفروشی، ناگزیرند از خود دفاع کنند.!
– در ممالک راقیه شبکه های تلویزیونی مختلفی مایل به خرید رایت تلویزیونی فیلم ها و سریال ها هستند ولی در اینجا اگر چند عنوان فیلم را استثنا کنیم؛ صدها فیلم ساخته شده، نتوانسته اند رایت تلویزیونی خود را احیا کرده و از آن بهره برداری کنند.
– در بلاد فرنگ اهل کتاب، کافران، مسلمان و نامسلمان به خودشان اجازه نمی دهند فیلمی را کپی کنند و با ضایع کردن حق دیگران تاوان سنگینی بپردازند. در اینجا…!
غرض آنکه با قیاس های مع الفارق مشکلی که حل نمی شود هیچ، ای بسا با بروز سوء تفاهمات حل مسئله دشوارتر گردد.
اضافه کردن نظر