تنها در مهد، به بهانه انتشار همزمان دو فیلم کودک در شبکه نمایش خانگی

 «فرزاد اژدری» در سومین فیلم سینمایی خود بعد از «سلام فرشتگان» و «عملیات مهد کودک» باز هم متوسل به جلوه های ویژه رایانه ای شده است و سعی کرده است با این تمهید فضایی فانتزی را برای کودکان خلق کند. «وروجک ها» همان راهی می رود که دو فیلم پیشین «اژدری» رفته اند. فیلم هایی که کمتر مبتنی بر قصه های تخیلی هستند و جلوه های ویژه برای معلق و آویزان کردن کاراکترها به تنهایی راه به جایی نمی برد. جلوه های رایانه ای فیلم های سه گانه «اژدری» فراتر از تروکاژهای تلویزیونی نیستند و قدرت و خلاقیت در پس آنها دیده نمی شود. «وروجک ها» سند گویایی است برای درجا زدن کارگردانی که خیلی امیدها به او می رفت. فیلمسازی که بعد از ساخت سه فیلم پی در پی دوباره به کار دولتی اش بازگشته و مدتی است مسئولیت دبیرخانه جشنواره فیلم کودک را عهده دار شده است. در نقطه مقابل «فرزاد اژدری»، «حسین قناعت» قرار دارد که با چهار فیلم سینمایی در کارنامه اش تعمدی برای استفاده از جلوه های ویژه ندارد و تمرکزش را بر قصه گویی گذاشته است. فیلم «دزد و پری» همه عناصر شناخته شده یک فیلم کلاسیک کودکانه را دارد. آدم بدهای دست و پا چلفتی، بزرگترهایی که بعضی از آنها بچه ها را درک نمی کنند و بعضی ها هم به لطف کودک درونشان از بچه ها در شیطنت کم نمی آورند. «قناعت» با فراز و فرود روایت داستانی آشنایی دارد و می داند کجا باید داستانش را از ایستایی نجات بدهد و مخاطب کودکش را به فضای تازه تری راهی کند. درست است که قطعات موزیکال فیلم او مثل فیلم های «اژدری» جنبه وقت پرکنی و زنگ تفریح را دارند، با این حال کشش و هیجان ماجراهایی که او طراحی واجرا می کند، این نقطه ضعف کار او را برطرف می کند. قابل پیش بینی است که درست مثل سینما، در نمایش خانگی نیز«دزد و پری» موفقیتی بیش از «وروجک ها» بدست آورد و عزم «حسین قناعت » را برای ساخت قسمت دوم فیلمش جزم تر کند. اگر بخواهم بی پرده صحبت کنم مشاهده فیلم های اخیر که در برهوت سینمای کودک ایران، حکم سوسو زدن ستاره ای روبه افول را دارند، به خوبی نشان میدهد که چرا در مراکز عرضه فیلم، انبوهی از انیمیشن های مجاز و غیرمجاز خارجی از کودکان این مرز و بوم دلبری می کنند و انتظار و مقاومت پدر و مادرها برای دسترسی به نمونه های موفق ایرانی راه به جایی نمی برد.