سعید رجبی فروتنفیلم های «کفش هایم کو» ساخته کیومرث پور احمد و «سایه روشن» به کارگردانی فرزاد موتمن دو عنوان تازه ای هستند که اخیراً در شبکه نمایش خانگی توزیع شده اند. شخصیت اصلی هر دو فیلم که میانسال هستند، با عارضه فراموشی درگیر هستند. در یکی پرستار و در دیگری دختر شخصیت اصلی نقش مهمی در بازیابی خاطرات دو مرد بیمار ایفا می کنند. به رغم این شباهت «سایه روشن» با عبور از اکران محدود در گروه هنر و تجربه و «کفش هایم کو» از رهگذر اکران نوروزی اینک در دسترس عموم قرار گرفته اند.
نوار ناکامی های پوراحمد در گیشه سینماها با اکران «کفش هایم کو» متاسفانه ادامه یافت. این کارگردان کهنه کار خیلی خوش شانس بود که با قرار گرفتن در موج اکران موفق اغلب فیلم های نوروز ۹۵ و نیز نمایش مکرر تیزرهای فیلمش از شبکه GEM صد هزار نفر را به تماشای فیلمش نشاند. در مقابل فرزاد موتمن با علم به اینکه فیلمی کاملاً شخصی ساخته است و تجربه اندوزی در ژانری نسبتاً مهجور را دستمایه خویش قرار داده است، به جذب چند هزار بیننده در سالن های گروه هنر و تجربه رضایت داد. کارگردانان موسپیدی که در آستانه هفتاد سالگی قرار دارند، به اتفاق دست روی موضوعی گذاشته اند که در جوامع شهری معاصر بسیاری از مردان و زنان پا به سن گذاشته با آن دست به گریبانند. آثاری از این دست که شاید نقطه شروعش با فیلم «جدایی نادر از سیمین» بود، قطعاً درک و همدلی بیشتری را با بیماران آلزیمری به همراه خواهد داشت.
به زعم منتقدان «موتمن» و «پور احمد» در هر دو فیلم بواسطه فیلمنامه هایی که مشکلات جدی دارند، نتوانسته اند قدرت کارگردانی خود را بروز دهند و بازی محمد رضا فروتن در «سایه روشن» و رضا کیانیان در «کفش هایم کو» پاشنه آشیل فیلم ها شده است. هر قدر فیلم موتمن آگاهانه تنه به فضای سورئال می زند و تعمداً نمادها و نشانه های زیادی را به خدمت می گیرد، در مقابل «پور احمد» تلاش کرده است تا به سینمای واقعگرایی که شگرد دارد، وفادار بماند و در غیاب یک پیرنگ اصلی و پر رنگ سنگینی روایت را بر دوش داستانک های بعضاً کشدار توزیع کند.
قرن ۲۱ با توزیع سومین فیلم ایرانی خود تعداد فیلم های ایرانی شبکه را به عدد ۴۰ رساند.
اضافه کردن نظر