چشماتو ببند و فیلم ببین

بعضی از فیلم ها با اینکه دیالوگ محور هستند و گفتگو نقش موثری در پیشبرد داستان در آنها دارد، با این حال نمی توان قدرت تصویر پردازی را در آنها نایده گرفت. زیرا در برآیند صدا و تصویر است که فیلم جلوه گری می کند و گلیم خودش را از آب بیرون می کشد. این قاعده در مورد آثاری که در آنها دیالوگ کفه چندان سنگینی ندارد و فیلمساز از سایر عناصر بیانی سینما بهره برده است نیز صادق است. زیرا صدا فقط در دیالوگ محدود نمی شود و صدای صحنه، افکت و موسیقی نیز به سهم خود کارکرد اطلاع رسانی و جوهره دراماتیکی دارند.

مشکل بعضی از فیلم ها آن است که با وجود کلیدی بودن نقش دیالوگ، کارگردان در بهره گیری از سایر عناصر ضعیف عمل می کند و بار سنگین داستان را صرفاً بر دوش دیالوگ می نهد. در چنین مواردی سازنده خواسته یا ناخواسته به دیگر عناصر تاثیر گذاری که مولفه های تصویری یک فیلم به حساب می آیند، میدان نمی دهد. فیلم «گاهی» که به تازگی در شبکه نمایش خانگی توزیع شده است، از جمله فیلم هایی است که «محمد رضا رحمانی» کارگردان آن در سومین تجربه سینمایی اش عامدانه و آگاهانه قید همکاری با تصویربردار حرفه ای و تیم همراه او را زده است و به روش سلفی دوربین را به دست بازیگران فیلمش سپرده است، تا آنها به اقتضای نقش شان در فیلم، به ساده ترین روش ممکن گفتگوها و دیدارهایشان را ضبط کنند.

«گاهی» محصول تازه ای از «گروه هنر و تجربه» با این ویژگی استثنایی شناخته می شود که بازیگرانش نه در قابی که تصویر بردار بسته است بلکه در کادری ایفای نقش کرده اند که فقط دیده بشوند و گفتگوهای آنها توسط دوربین به خوبی ضبط شود. بنابراین نماها اغلب عمومی هستند و تدوین و ضربآهنگ تصاویر نقشی در روایت موثر سکانس ها ندارند. در نبود طراحی میزانسن پیچیده و حرکات دوربین، می توان با یک نظر به صحنه های فیلم،ادامه داستان را از زبان شخصیت ها شنید و روی از تصویر برگرفت.!

 «گاهی» ارزش یکبار دیدن را دارد بشرط اینکه انتظار زیادی از آن نداشته باشید. «گاهی» را موسسه «هنرنمای پارسیان» قبل از آنکه فیلم «۳۶۰ درجه» توسط پخش «دنیای هنر»راهی شبکه گردد، توزیع نمود تا شش فیلم سینمایی ایرانی را در نیمه اول سال به نام خود ثبت کند.