سعید رجبی فروتننوشتن فیلمنامه اقتباسی در شرایطی که سینمای ایران از ضعف مفرط فیلمنامه های استاندارد در رنج است، امر پسندیده ای است و باید از آن استقبال کرد. «دلتنگی های عاشقانه» به کارگردانی رضا اعظمیان از معدود فیلم هایی است که فیلمنامه آن بر اساس کتاب خاطراتی از یک جانباز شهید نوشته شده است. با این حال حاصل کار دندان گیر از آب در نیامده است و خلاء داستانی موجود در اثر تماشای فیلم را با مشکل مواجه کرده است. «دلتنگی های عاشقانه» جنگی نیست بلکه فیلمی در باره جنگ است و به همین خاطر صحنه های جنگی فیلم اغلب از قاب تلویزیون خانواده ای که درگیر جنگ هستند، رویت می شود.
اعظمیان حتماً در آموخته های آکادمیک خود این نکته را به خوبی درک کرده است که روایت دراماتیک می تواند شکل مهندسی شده ای به سلسله خاطرات خطی بدهد و با فراز و نشیب ها و رفت و برگشت های پرکشش خود تماشای اثر را برای همه اقشار دیدنی و شنیدنی کند. «دلتنگی های عاشقانه» متاسفانه از این خصلت بی بهره است و تداعی گر نخستین تجربه های سینمایی و تلویزیونی دهه شصت است. چیدمان درست و دراماتیک اتفاقات و حوادث پراکنده ممکن است حسب ضرورت دخل و تصرفی در اصل ماجراها بوجود آورد اما به یاد داشته باشیم که داستان فیلم خواه ناخواه از دریچه دید کارگردان روایت می شود و امضای او را در پای خود دارد.
صحنه دیدنی در فیلم: جایی که شخصیت اصلی با بازی محمد رضا فروتن در دوره شیمی درمانی از درون گُر گرفته است و کلافه و بی قرار تنش را به آب یخ زده حوض حیاط می سپارد تا آتش درونش را فرو بنشاند
اضافه کردن نظر