سعید رجبی فروتنتوضیح: این یادداشت در شماره ۱۱۶ روزنامه سینما به قلم نگارنده به چاپ رسیده است:
بعد از فیلم های “هدیه” و “سوختن”، فیلم ویدیویی “ژوان” ساخته حسن نجفی نیز با دریافت پروانه نمایش خانگی در نوبت توزیع در این شبکه قرار گرفت. ویژگی مشترک این سه فیلم ویدیویی آن است که هر سه با سرمایه گذاری بخش خصوصی تولید شده و در سومین جشنواره فیلم های ویدیویی موسوم به یاس شرکت کرده بودند. “سوختن” به کارگردانی بهرنگ توفیقی در سومین جشنواره یاس خوش درخشید و جوایز اصلی این جشنواره در بخش مسابقه ملی را از آن خود کرد. این فیلم موفق به کسب جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی جشنواره ویدیویی یاس شد. “سوختن” استثنائاً چند هفته پس از جشنواره در سبد محصولات نمایش خانگی نشست و در معرض دید علاقمندان قرار گرفت. اینکه می گویم استثنائا به خاطر آن است که عموماً فیلم های شرکت کننده در سه دوره پبشین جشنواره یاس در شبکه ویدیویی کشور توزیع نشده اند و طی این سالها عدد فیلم های توزیع شده به انگشتان دست هم نمی رسد. تلویزیونی بودن مالکیت اغلب این آثار باعث شده است که جز در موارد استثنایی که تلویزیون حق رایت نمایش خانگی را به تهیه کنندگان واگذار کرده است، کمتر فیلمی سر از شبکه ویدیویی درآورد. می پرسید این موضوع چه اهمیتی دارد؟
یکی از هدف های بیرون آوردن جشنواره فیلم های ویدیویی از دل جشنواره فیلم فجر آن بود که اعتبار مضاعفی به تولیدات ویدیویی بخشیده شود و به مرور زمینه ارتقای کیفی فیلم های ویدیویی در شبکه نمایش خانگی فراهم شود. این اقدام پس از آن صورت گرفته بود که انتقادات فراوانی به کیفیت فیلم های ویدیویی شبکه شده بود و انگ شونه تخم مرغی بر پیشانی آنها خورده بود. حالا پس از سه دوره برگزاری جشنواره به شهادت آمار، کمتر فیلمی راه خود را پس از شرکت در جشنواره به سمت نمایش خانگی ادامه داده است. در فهرست ۳۰ فیلم ویدیویی که تا این تاریخ در شبکه توزیع شده اند، فقط نام دو فیلم به چشم می خورد.! البته در سال های گذشته هم وضع بهتر از امسال نبوده است.
آنچه اهمیت دارد آن است که در هدف گذاری یک جشنواره به گونه ای عمل شود که آثار و پیامدهای آن به جز جنبه های عام فرهنگی، به رسانه ویدیو و باروری ظرفیت های آن کمک کند. شک نباید کرد که در غیاب جشنواره تولیدات تلویزیونی، هر ساله شاهد موج حضور تله فیلم سازان در جشنواره یاس خواهیم بود و با افزایش تعداد جوایز و شاخ و برگ بیشتری که به آن داده شده است، بر دامنه استقبال از آن هم افزوده خواهد شد؛ اما اگر خروجی این جشنواره در شبکه نمایش خانگی بطور محسوس دیده نشود و به تنوع و کیفیت محصولات آن نیانجامد، تجدید نظر در سیاست گذاری جشنواره اهمیت می یابد.
به زعم نگارنده یکی از تصمیماتی که می تواند نسبت معنادارتری را بین جشنواره یاس و شبکه نمایش خانگی برقرار کند، آن است که در دوره آتی جشنواره با اعلام قبلی، این بار رقابت بین فیلم هایی صورت گیرد که در یک بازه زمانی مثلاً یکساله رسماً در شبکه نمایش خانگی توزیع شده باشند. در اینصورت چیزی از هیجان جشنواره و حواشی جذاب آن کاسته نمی شود، معدود تماشاگران فیلم های ویدیویی در سالن برگزاری جشنواره دچار ریزش نمی شوند و اتفاقاً عده بیشتری برای تماشای فیلم هایی که موفق به راهیابی به جشنواره شده اند و تا پیش از این آنها را در شبکه ندیده اند، راهی سالن یا سالن های نمایش دهنده می شوند. از یاد نبریم که معمولاً فیلم ها پس از مدتی از سطح فروشگاه ها جمع آوری می شوند. از همه مهمتر انگیزه برای ساخت فیلم و عرضه آن در شبکه تقویت شده و بدین ترتیب ارتقای کیفی جشنواره در عمل محقق می شود.
اضافه کردن نظر