گفتگوی بانی فیلم با مدیر روزانه های سینمایی

بانی فیلم – گروه سینمای ایران– گذشت آن روزگاری که فیلمهای ایرانی رونق بخش شبکه نمایش خانگی بودند و با قیمتی قابل توجه توسط موسسات ویدئو رسانه خریداری می شدند. حالا دورانی که فیلم های برخوردار از گیشه چند میلیاردی سینمای ایران که گیشه امیدوار در نهایت با قراردادی نیم میلیاردی به شبکه نمایش خانگی میآیند. در سال های نه چندان دور فیلمهایی با این شرایط و این میزان جذب مخاطب در اکران عمومی، زیر ۸۰۰ میلیون تومان خریداری نمی شدند. در واقع در این سالها هر چقدر هزینه تولید فیلمها با توجه به افزایش نرخ تورم بالا رفته، بهای خرید رایت ویدئویی آثار سینمایی پایین آمده است. اتفاقی که نه به نفع سینمای ایران است و نه به سود شبکه نمایش خانگی. در این میان نقش قاچاق محصولات سینمایی متأسفانه بسیار پررنگ است. بلایی که قاچاق بر سر فیلم های ایرانی آورده باعث شده عمر مفید فیلمی که وارد شبکه نمایش خانگی میشود کمتر از ۱۰ روز باشد.
به نظر میرسد شبکه ای سازمان یافته اقدام به قاچاق محصولات سینمایی میکند و جدای از این، برخی شبکه های ماهوارهای فارسی زبان نیز پخش عمدهای از آنتن خود را با نمایش غیر قانونی و بدون مجوز پر میکنند. در چنین شرایطی ورود سازمان سینمایی به موضوع قاچاق و وضعیت آشفته شبکه نمایش خانگی الزامی به نظر میرسد.

سعید رجبی فروتن:
موسسات ویدئو رسانه به قصد پخش فیلم‏های خارجی وارد عرصه می‏شوند
سعید رجبی فروتن، مدیر سابق دفتر همکاری های سمعی و بصری و نمایش خانگی ارشاد، از موسسات ویدئو رسانه به دلیل به حاشیه راندن پخش فیلم های ایرانی و محور قرار دادن فیلم های خارجی، انتقاد کرد.
رجبی فروتن به «بانی فیلم» گفت: در گذشته و در زمانی که من مسوولیت داشتم، مقررات به گونه ای به اجرا در می آمد که موسسات ویدئو رسانه ملزم به خرید حقوق فیلم های سینمایی ایرانی بودند، همچنین موسساتی که می خواستند در همین رابطه مجوز فعالیت بگیرند باید در بدو امر مبادرت به خرید حقوق ویدئویی ۵ عنوان فیلم سینمایی ایرانی می کردند و این قانون به این دلیل وضع شد که متقاضیان ورود به این عرصه بدانند و آگاه باشند که در ابتدای کار باید با بودجه های لازم قدم اول را بردارند و تنها به سودای فیلم خارجی و انیمیشن وارد عرصه نشوند. در سال های اخیر این قانون الزام موسسات ویدئو رسانه به خرید فیلم های سینمای ایران خیلی کمرنگ شده اگر منتفی نشده باشد.
وی افزود: فیلم های موجود در شبکه نیز به روش هایی غیر از خرید کپی رایت وارد این شبکه شده؛ مثلا  تهیه کننده ها به صورت تیراژی و مشارکتی با دفاتر پخش وارد معامله می شوند. روش دیگری که وجود دارد این است که پخش کنندگان تعداد مشخصی از دی وی دی های یک فیلم را وارد شبکه می کنند و مبلغ ثابت و معینی را به صاحبان آن پرداخت می کنند و اگر فیلم بیشتر از حد پیش بینی شده فروش کرد، ماجرا تابع حساب و کتاب دیگری خواهد بود.
رجبی فروتن توضیح داد: دیگر مثل گذشته ها موسسات ملزم به خرید فیلم نیستند و می خواهند فیلم خارجی وارد شبکه کنند. ساز و کارها نسبت به گذشته فرق کرده است؛ البته اگر بخواهیم منصفانه نگاه کنیم در آن روزگاری که موسسات ملزم به خرید فیلم ایرانی بودند و سالانه باید ۳ فیلم ایرانی را به شبکه نمایش خانگی وارد می کردند، تهیه کنندگان ما با دانستن این موضوع که موسسات، مجبور به این خرید هستند و در غیر این صورت پروانه کار آنها باطل می شود، قیمت های غیرمعقولی پیشنهاد می دادند. طبیعی بود که موسسات ویدئو رسانه واکنش منفی نشان دادند و به قانون گذاران شکایت بردند که در این اوضاع قیمت تمام شده رایت فیلم به شکل غیر مترقبه ای افزایش پیدا کرده و قدرت خرید ما نیز کم شده است. در سال های اخیر به محض ورود یک اثر سینمایی به شبکه نمایش خانگی گاهی حتی در فاصله چند ساعت، فیلم را می توان از اینترنت دانلود کرد. در خارج از مرزها هم که دیگر شبکه های تلویزیونی فارسی زبان وقاحت را از حد گذرانده اند و اقدام به پخش این فیلم ها می کنند. اگر امنیت در فضای کسب و کار موسسات ویدئو رسانه حاکم بود و سرقت های اینترنتی صورت نمی گرفت شاید در تعامل بین صاحبان فیلم و موسسات ویدئو رسانه به عنوان ناشران آثار توافقی صورت می گرفت و تعاملی برقرار می شد، اما امنیت سرمایه گذاری سلب شده و خرید فیلم های ایرانی دچار آسیب شده است.
وی در پایان گفت: در حال حاضر تهیه کنندگان بسیار گله مند هستند و می گویند تعداد سالن ها کم است و بخش زیادی از سرمایه از طریق اکران بر نمی گردد، ما از طریق شبکه نمایش هم به حق و حقوق مان دست پیدا نمی کنیم.