سعید رجبی فروتنچند سالی است که عزاداری متفاوت و با شکوه زنجانی ها در مقابل حسینیه اعظم شهرت جهانی یافته است. اگر تا پیش از این زنجانی های سراسر ایران و جهان بر خود فرض می دانستند که پیش از تاسوعای حسینی خود را به شهر و زادگاه شان برسانند و سیاهی لشکر خیل عزاداران شوند، حالا هموطنانی دیگری متاثر از جذبه این آیین معنوی راهی را در پیش می گیرند که مقصدی جز زنجان و خیابان های منتهی به میدان حسینیه اعظم ندارد.
بی تردید تلویزیون در شناساندن مراسم حسنییه اعظم نقش غیر قابل انکاری داشته است. بازتاب ملی و جهانی پخش زنده مراسم به گفته شاهدان عینی باعث شده است تا برنامه ریزان و مجریان و دست اندرکاران هیات حسینیه زنجان نیز تدارک ویژه ای برای برگزاری آبرومندانه و شایسته مراسم بیاندیشند و به کیفیت صدا، آذین بندی مسیر حرکت، انتخاب مرثیه خوانان، جایگاه، انتخاب شعر و مراثی مناسب توجه مضاعفی کنند و جدا از حواشی در نوع خود بزرگی نظیر؛ ذبح هزاران راس گوسفند و جمع آوری میلیاردها تومان نذورات نقدی و غیر نقدی، ابهت و عظمت آیین عزاداری را اولویت نخست خود بپندارند.
در این یادداشت آنچه که در کانون توجه قرار گرفته است همراهی آگاهانه یا ناآگاهانه! پوشش تصویری عزاداران حسینی در زنجان است. کارگردان تلویزیونی مراسم که به جز استفاده از نماهای هلی شات، کار سوییچ حداقل پنج دوربین تصویر برداری را بر عهده دارد، عموم نماهایی که یکی بعد از دیگری به روی آنتن گسیل می دارد، نماهای باز از نوع لانگ شات و یا استریم لانگ شان(خیلی باز) هستند. در نماهایی هم که دوربین نمای نزدیک تری مثلاً از جایگاه مرثیه خوانان یا مردم عزادار در قاب می گیرد، زمان کوتاهی دارند و یا با زوم بک نهایتاً قد و قواره یک نمای باز را به خود می گیرند.
روایت تصویری تلویزیون که به دست کارگردان و تیم همکاران او رقم می خورد، مختصاتی شبیه به روح حاکم بر مراسم دارد. همانطور که زنجانی ها تحت لوای یک بیرق و یک هیات واحد به ادای احترام در پیشگاه سالار شهیدان می پردازند و بی هیچ زرق و برق ظاهری فقط به مدد دست و حنجره خویش نوحه های سوزناک سر می دهند، تصویر نیز بدون تاکید بر جزییات و نماهای نزدیک در همراهی با عزاداران سعی وافری دارد تا وحدت را بر کثرت مرجح بداند و از نمایش جزییاتی که شاید با شکار تصویر برداران در نوع خود دیدنی نیز باشند، خودداری ورزد.
نماهای دوربین مستقر در بامی که مشرف بر میدان حسینیه اعظم(شهرداری)است حکم مستر شات را داشته و با تاکید بر گنبد و نمای حسینیه، محوریت آن را مرتب مورد تاکید قرار می دهد.
حسن دیگر شیوه روایتی که توصیف آن رفت، تمرکز بیننده تلویزیونی بر کلیت رویداد و بی اهمیت بودن جزییاتی است که کارگردان هم به صرافت ضبط تصویری آنها نیافتاده است.
اعظم الله اجورنا و اجورکم فی مصیبه الحسین (ع)
اضافه کردن نظر