سقوط سینما در سوپر مارکت

مینا اکبری-با گسترش منابع مالی تهیه‌کنندگان با رونق عرضه نسخه خانگی فیلم‌های ایرانی در سوپر‌مارکت‌ها، آنچه روی دست سینمای ایران مانده، تولیدات سخیف‌تر و سالن‌های خالی‌تر است. اگر زمانی بحث بر سر این بود که آیا ادبیات سینمایی و نقد‌های منتقدان باعث گسترش سواد بصری و سلیقه عمومی می‌شود، اکنون باید روی این نکته متمرکز شد که چگونه چهره‌های خندان بازیگران روی بسته فیلم‌‌ها در پیشخوان بقالی‌ها و خرازی‌‌ها جلوه‌گری می‌کند. اگر روزگاری همه تلویزیون و تولیدات‌ آن را دلیل رویگردانی مردم از سالن‌‌های سینما می‌دانستند، حالا باید روی این پیش‌فرض نظریه داد که چگونه پول نقد موسسات تولید و عرضه نسخه‌های خانگی تهیه‌کنندگان را در سینمای ایران به سوی تولیداتی می‌کشاند، که سال به سال تهی‌تر و به شکل جنون‌آسایی مفتضح‌‌اند.

سینما به عنوان صنعت و اهمیت گردش پول در آن بر هیچ کس پوشیده نیست. بدون شک رونق اقتصادی سینما همیشه زمینه‌ساز تنوع و دلیل افزایش انتخاب‌های مردم می‌شود. کسی با ساخت کمدی به شکل شبانه‌روزی توسط دفاتر تولید فیلم در سینمای ایران مخالف نیست، هیچ کس نمی‌تواند تهیه‌کننده‌یی را بابت تولید یا تهیه یک مستند درباره مرگ یکی از قوی‌ترین مردان جهان (ناگفته‌های مرگ روح‌الله داداشی) که به شکل رسمی مجاز است، مورد سرزنش قرار دهد. اما نکته، افتادن از سوی دیگر بام است و قربانی کردن سینمای کشور پای سودجویی بی‌پایانی که به اسم فرهنگ هر نوع ابتذالی را مجاز می‌داند.

شرکت‌های پخش و توزیع سی‌دی با دفاتر سینمایی برای تولید فیلم‌های مطابق برآورد‌های آنها از استقبال مردمی از فیلم‌‌ها ارتباطات گسترده‌یی برقرار کرده‌اند. این ارتباط به علت آنکه در پشتش پول نقد خوابیده با آغوش باز تهیه‌کنندگان روبه‌رو می‌شود. در این حلقه ارتباطی، اکران و سالن سینما قربانی اصلی است. شرایط بد اکران و روش‌های نامناسب پخش فیلم در ایران که همیشه حلقه مفقوده اقتصاد سینما بوده، مزید بر علت شده است تا تهیه‌کنندگان سینما اکران فیلم‌‌هایشان را در واقع محملی برای تبلیغ عرضه آثارشان در سوپر‌مارکت‌‌ها بدانند.

افزایش قیمت بلیت سینما، افزایش قیمت حمل و نقل، کیفیت تولیدات تلویزیونی و در بسیاری موارد تولیدات سخیف فیلم‌‌های ایرانی که با روش گندم‌نمایی و جوفروشی مخاطبان را با شوق به سالن کشانده و دست خالی و کلافه راهی خانه می‌کنند، همه و همه باعث شده که مخاطبان اندک سینما و فیلم‌های ایرانی نیز ترجیح بدهند در خانه‌هایشان تولیدات سینمای ایران را که نه تغییری در نقش‌های بازیگران آن دیده می‌شود و نه در داستان‌های تکراری‌شان، دنبال کنند. هر تحولی، زمینه اقتصادی می‌خواهد. زمانی همه از بالا رفتن کیفیت کلی فیلم‌های ایرانی پس از رونق نسبی اقتصادی می‌گفتند. رونق نسبی اقتصادی از پول پیشخوان سوپرمارکت‌ها تا حدودی تامین شده‌است.

انگار می‌توان روی این نظریه کار کرد که آیا معضل بزرگ سینمای ‌ایران شخصیت تهیه‌کنندگان آن نیست؟ منبع روزنامه اعتماد کد ۵۳۴