روزانه های سینمایی

گام‌های لرزان مستندسازان

در آیین اختتامیه جشنواره مستند حقیقت سه مقام مسئول و یک فیلمساز به اتفاق، خواستار بازشدن فضا برای طرح روشنگرانه مسائل و واقعیات جامعه در آثار مستند شدند.
حمیدی مقدم عنوان کرد: «سینماحقیقت» در هجدهمین دوره، نشان داد سینمای مستند ایران، نیازمند مدارا و سعه صدر مسئولان و مدیران و گروه هایی است که نمایش بعضی فیلم ها را نپسندیدند. اینجا، فضایی برای تعامل، صحنه‌ای برای گفت و گو، دانشگاهی برای آموختن و شنیدن صداها و نظرات مختلف است. «سینماحقیقت» می‌تواند تریبونی باشد تا کاستی‌ها و مشکلات را روایت کرده و برای حل آنها چاره اندیشی کنیم، اینجا، انعکاس روح جامعه است، جامعه‌ای که می‌خواهد صدای خود را به گوش مسئولان، نخبگان و سیاست‌گذاران برساند. فراتر از نگاه‌های سیاسی و جناحی به آینده بیاندیشد. پس، مستندساز باید بتواند در چارچوب قانون، اما صریح، پرسشگر، و شفاف فعالیت کند.
مستندساز، دیده‌بان و آینده‌نگر است، مسیر را باز می‌کند تا جامعه از آن بگذرد. مستندساز، «اندازه» نگه می‌دارد و هشدار می‌دهد. این عدالت خواهی، تلاش برای رفع تبعیض و محرومیت، فسادستیزی و روایتگری را نباید از او گرفت.»
فریدزاده رییس سازمان سینمایی نیز فرصت را مناسب دید تا بگوید:
« سینمای مستند، سینمای جسور است و سینماگر مستند، جسورانه در پی حل مساله است، با نادیده گرفتن مساله، مشکلی حل نمی‌شود. سینماگر مستند دغدغه‌مند، کنجکاو و پژوهشگر است و از وجه اسنادی سینما آگاه است. سینمای مستند حافظ تاریخ و فرهنگ است.‌ اگر سنگی از پیش پای سینماگران مستند برنمی‌داریم، حداقل مسیر را برایشان هموار کنیم.»
دکتر صالحی وزیر فرهنگ به این حقیقت اشاره کرد که:
«سینمای ایران پنجره ای رو به جهان است مواظب باشیم این پنجره را نبندیم.
باید تحمل پذیری مان نسبت به سینمای مستند بیشتر و بیشتر باشد.»
نگاهی به سخنان این سه مدیر ارشد سینمای ایران در کنار توقعات و انتظارات مستندسازان، به خوبی نشان می‌دهد که همانند ادوار گذشته، جشنواره مستند حقیقت چندان هم بدون خون دل خوردن برگزار نشده است و تلاش‌های زیادی برای مجاب کردن پاره‌ای از اشخاص و مراجعی که فیلم یا فیلم هایی را نپسندیده‌اند، صورت گرفته است؛ چه اگر غیر از این بود، برخی از فیلم‌ها از جدول نمایش حذف می‌شدند و یا در مسلخ ممیزی و جرح و تعدیل گرفتار می‌شدند.
در سالهای پیش رو کمترین چشم‌داشت تهیه کنندگان و کارگردانان آن است که به جبران گذشته و درک مسائل آشکار و زیرپوستی جامعه، بهتر بتوانند آسیب‌های اجتماعی را واکاوی کنند و بیمی از پیامدهای ساخت آن نداشته باشند. در غیر اینصورت سینمای مستند فقط به موضوعات خاص و خنثی محدود می‌شود و کارکرد جسورانه خود را از دست می‌دهد.
وجود هزاران پرونده فساد، تصمیمات نادرست و خسارت‌بار استراتژیک برخی از دولتمردان، تحرک باندهای مافیایی در عرصه‌های مختلف اقتصادی و اجتماعی، هر کدام به تنهایی دستمایه‌های جذاب و عبرت‌انگیزی برای سینمای مستند به شمار می‌روند.
سمت و سوی سینمای داستانی در سالهای اخیر نشان داد که سخت‌گیری های بی‌مورد به فربهی و انباشت فیلم‌های صرفا سرگرم کننده می‌انجامد و سایر ژانرها و درام‌ها به حاشیه می‌روند.

سعید رجبی فروتن

در کنار روزمرگی های معمول، این جا خودم و افکارم را ثبت می کنم. از فرهنگ و هنر تا سینما و نمایش خانگی... می توانید نوشته های من را در «روزانه های سینمایی» دنبال نمایید.

اضافه کردن نظر

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

مرا در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید