سعید رجبی فروتنفیلمهای کودکان و نوجوانان سالهای اخیر در این سه گروه دسته بندی می‌شوند.
۱. فیلم‌های واقع‌گرا که معمولاً نوجوانان دختر و پسر در شمایل یک قهرمان در آن ظاهر می‌شوند. الگوی روایتی این فیلم‌ها شبیه به هم و برگرفته از سبک فیلم‌های موسوم به کانونی هستند.(کنایه از سری فیلم‌های نوجوانانه کانون پرورش در دهه۶۰) این فیلم‌ها عموما در اکران شکست سنگینی خورده‌اند و به رغم دریافت جایزه در جشنواره کودک و نوجوان اصفهان و جشنواره‌های خارجی پاسخ مثبتی را از کودکان دریافت نکرده‌اند. تعداد تماشاگران برخی از این فیلم به شرح زیر است:
بچه‌های توفان ۸۰۰ ، در میان صخره‌ها ۵۰۰ ، بیرو ۳۴۰۰ ، پسران دریا ۶۰۰ و گل به خودی ۳۶۰۰۰ تماشاگر
۲. فیلم‌های فانتزی، شاد و موزیکال در جذب کودکان موفق‌تر از فیلم‌های گروه اول عمل کرده‌اند اما در خوشبینانه‌ترین حالت هزینه و درآمد این فیلم‌ها در گیشه به نقطه سربه سر رسیده است و سودی عاید سرمایه گذران آن‌ها نشده است. فیلم‌هایی مانند:
بازیوو ۹۲۰۰۰ تماشاگر، بام بالا ۱۹۵۰۰ بیننده، جزیره فضایی ۲۰۶۰۰۰ تماشاگر و شهر گربه‌ها ۲۴۶۰۰ بیننده
۳. از این دو گروه که بگذریم، انیمیشن‌های سینمایی فیلم‌های مورد علاقه بچه‌ها بوده‌اند. فیلم‌های که در اکران خارج از کشور به خاطر داستان‌های جهان وطنی خود موفقیت‌هایی داشته‌اند. در بین این فیلم‌ها نسخه خارج از کشور بعضی از کارتون‌ها با نسخه به نمایش درآمده در ایران تفاوت‌هایی داشته است. فیلم‌هایی مانند:
بنیامین با ۶۰۰ هزار، لوپتوو با قریب به ۹۰۰ هزار، پسر دلفینی با یک میلیون، فیلشاه بیش از یک میلیون و شاهزاده روم با بیش از ۷۰۰ هزار تماشاگر در داخل روبرو بوده‌اند. انیمیشن «بچه‌زرنگ» که به تازگی اکران خود را آغاز کرده است، در دو هفته اول نمایش نزدیک به ۲۰۰ هزار بیننده داشته است.
موفقیت نسبی انیمیشن‌های سینمایی در سالهای اخیر و عقب ماندن فیلم‌های داستانی از نیازها و پسند نسل امروز کودکان و نوجوانان، ضرورت تجدیدنظر در سیاست‌های حمایتی دولت‌ها را گوشزد می‌کند. بچه‌هایی که در شبانه‌روز ساعت‌های متمادی سر در آی‌پد و گوشی و تلویزیون دارند و مشغول تماشای سریال‌ها و فیلم‌های کارتونی خارجی هستند، شور و اشتیاقی برای تماشای داستان‌های واقع‌گرایی ندارند که اغلب با صفت در باره کودک شناخته می‌شوند.
سازمان سینمایی می‌تواند با تجدیدنظر اساسی در برنامه‌ریزی جشنواره فیلم کودک و نوجوان اصفهان و تغییر توالی آن از سالانه به دو سالانه، از این پس به جای صرف هزینه برای راه‌اندازی بنیاد پویانمایی که نیاز انیماتورها و شرکت‌های تولید انیمیشن ایران نیست، حمایت و تنظیم‌گری خود را بر اساس نیازهای واقعی فعالان صنعت انیمیشن مشخص و تدوین کند. در این راستا مشارکت در برگزاری جشنواره دوسالانه پویانمایی متعلق به کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان گزینه دیگری است که می‌تواند به اعتبار و شمول جهانی جشنواره یاری رساند.
اضافه کردن نظر