سعید رجبی فروتنآخرین فیلم سینمایی توزیع شده در نمایش خانگی به جهاتی برای خانواده ها و خصوصاً پدرها و مادرها خالی از لطف نیست. «یدالله صمدی» در تازه ترین فیلم خود «پدر آن دیگری» کوشیده است تا مضمونی تربیتی را ساز کند و والدین را به صرافت رفتار کُنشمند و عادلانه با فرزندانشان وادارد. «پدر آن دیگری» قصه پسر شش ساله ای است که در واکنش به بد رفتاری و برخورد بدی که با او صورت می گیرد، به عمد و با اختیار از قدرت تکلمش استفاده نمی کند و با کسی حرف نمی زند.
«پدر آن دیگری» داستانش را از رمانی به همین نام وام گرفته است و از قرار پایبندی و وفاداری زیادی به رمان دارد. داستانک های فرعی فیلم نقش تعیین کننده ای در پیشبرد داستان ندارند و جز کشدار کردن زمان داستان و کمی تا قسمتی بدآموزی! خاصیت دیگری ندارند. با این حال «صمدی» داستانش را تا انتها با حوصله و به درستی روایت می کند و فیلمی با استانداردهای تلویزیونی خلق می کند. اگر گریم بد و دافعه برانگیز حسین یاری را نادیده بگیریم، تیم بازیگران در مجموع برای ایفای نقش شان کم نگذاشته اند و بازی های باور پذیر پسر شش ساله و مادر بزرگ او(ثریا قاسمی) در این بین سرآمد هستند.
حرف فیلم روشن است: پدر و مادر به اتفاق باید چتر محبت را بالای سر فرزندانشان باز نگه دارند و بی توجهی و سلب مسئولیت هر یک از آنها لطمات جبران ناپذیری در پی دارد. والدین نمی توانند نقش تربیتی خود را به یکدیگر تفویض کنند؛ زیرا «یک دست صدا ندارد» است.
اضافه کردن نظر