سعید رجبی فروتنمیرزا صالح در اصل برای فراگیری زبان انگلیسی از سوی دربار-ولیعهد عباس میرزا- به لندن اعزام شده بود. او همواره آرزو داشت روزی که به موطنش بازمی گردد، وسیله ای را با خود به ایران ببرد تا بتواند از طریق آن کمکی به بهبود امور کند. میرزای جوان تصمیم گرفت با خرید یک دستگاه چاپ و انتقال آن به ایران مقدمات انتشار اولین نشریه ایرانی را فراهم کند.
در بازگشت به ایران او رسماً به عنوان مترجم دربار آغاز به کار کرد و همزمان آستین همت برای راه اندازی چاپخانه بالا زد. روز ۱۱ اردیبهشت ۱۲۱۶ وقتی که میرزا صالح شیرازی نسخه ای از اولین روزنامه ایرانی را به دست محمد شاه رساند، برای پادشاه”کاغذ اخبار” حاوی خبرهای تازه ای نبود؛ آنچه که برای وی دسترنج میرزا صالح را جذاب می کرد، خواندن وقایع دربار و نظم و نسقی بود که او در چینش و ارائه مطالب به خرج داده بود. چه شاه به خوبی در جریان کشتار و سرکوبی طایفه های ترکمن گوگلان و یموت قرار داشت و از کوچ و پناهندگی زنان و کودکان آنها به دارالخلافه مطلع بود.
اگر میرزا صالح موفق شد ۲۱۵ سال بعد از انتشار رسمی روزنامه در لندن، ایرانی ها را نیز صاحب روزنامه کند ولو از نوع درباری آن؛ در قرن جدید فاصله بین ظهور و دستیابی به فن آوری های نوین در زمینه ارتباطات جمعی به کمترین میزان ممکن رسیده است. راه دور نرویم؛ در حال حاضر کازرونی ها یعنی همشهریان میرزا صالح می توانند در شهرشان همزمان با شهروندان آمریکایی، بر روی گوشی همراه اندرویدی خود، صفحه اول روزنامه های چاپ نیویورک و واشنگتن را بخوانند و از طریق اینترنت و ماهواره در جریان تازه ترین رخدادهای جهان قرار گیرند.
روز بیست و چهارم همین ماه در دارالخلافه دیروز و پایتخت امروز، مدیران روزنامه بلدیه- بخوانید شهرداری- تصمیم گرفته اند نسخه متفاوتی از روزنامه همشهری را برای شهروندان تهرانی و سایر هموطنان منتشر کنند.
همشهری جدید علاوه بر اینکه خواندنی است، همزمان دیدنی و شنیدنی نیز هست.(اینجا مردد هستم علامت تعجب بگذارم یا نگذارم) بنابر این گزارش؛ دارندگان گوشی های اندروید می توانند در کنار مصاحبه های انجام شده فایل صوتی گفتگوها را بشنوند و یا گزارش تصویری پاره ای از رخدادهای خبری را نیز ملاحظه کنند. اگر از بین ۱۱ میلیون نفری که در ایران گوشی اندروید دارند، کسانی بخواهند بیننده و شنونده فایل های صوتی و تصویری ضمیمه شده به روزنامه همشهری باشند، کافی است قبل از خرید یک نسخه از روزنامه نرم افزار مربوطه را از فروشگاه های رایانه ای خریداری کنند تا پس از آن امکان دسترسی به ورژن دیداری و شنیداری هر مطلب را نه در فضای وب بیرونی بلکه در همان صفحه روزنامه نیز بیابند. موسسه همشهری پیش از این در آخرین شماره ماهنامه دانستنی ها چنین امکانی را برای خوانندگان آن مجله مهیا کرده بود.
در پایان خاطر نشان می شود، از زمان رواج سیستم اندورید، نسخه پی دی اف اغلب روزنامه ها و آرشیو آنها از طریق اپلیکیشن های روزنامه خوان یا مرورگر روزنامه در اختیار کاربران قرار گرفته بود.
برای کسب اطلاعات بیشتر به این آدرس مراجعه کنید.:
http://www.hamshahrionline.ir/details/258840/Onlinedesk/editorials
شبــکه نــمایــش خــانـگی به نظــر من پس از رفــتن مهــران مدیـــری بــه تلویزیــون خیلی پخش فیــلم ها کــساد خــواهد شـد زیـرا: به نظــر من سریال هایی ماننــد:(ویلای من – گنج مظفــر و شوخی کردم…! ارزش دیــدن داشــتن و تــموم شــدن من که تـمامی مجموعه های آقای مــدیــری و سریال های ایــن شبـکه را به صورت اورجینــال می خــرم…
با تشــکر از مدیریت سایت روزانه های سیــنما …
شبـکه نـمایش خــانـگی به نظــر من رقیــبی می باشـــد برای تلویزیـــون زیـــرا شبـکه ای کـه هر روز در فکر ایــن اسـت که آیــا مخـــاطب از ایــن سریال خوشش اومـــده یا نه؟؟ فقـــــط و فقــــط شبکه خانگی می باشـــد … چـــون تلویزیــون یه رســانه ی خصوصی می باشـــد و حــتی تــمامی فیلم های سیـــنمایی و ســریال های ایــن رسانه با جلسات متعــددی از گروه های ایــن شبکه چه شبکه یک و چه دو یا ســه برگزار و به ایــن جلـسه ی نهـایی می رسنــــد کــه آیــا ایــن فیلم را پیشنهــاد بدهیـم ایـن کارگردان درست کــنه یا نــه؟؟؟ خلاصــه شبـکه خانگی از هر رسانه ای بهــتره …
سرافراز باشیــــد و سر بلنـــد …
یادتان باشد تلویزیون ایران به اعتبار مالکیت و نوع اداره آن، وابسته به حاکمیت بوده و طبق این تعریف رسانه خصوصی محسوب نمی شود. در تلویزیون با اینکه مدیران سفارش تولید یک اثر را می دهند ولی در نهایت هدف شان این است که رضایت مخاطب را جلب کنند. البته در بسیاری از اوقات نگرش مدیران و رسالت تربیتی و فرهنگی رسانه حکم می کند که مصلحت مخاطب را بر ذائقه و میل او ارجح بدانند. منظور از مصلحت مخاطب آن است که در تولید و پخش برنامه ها ترویج فضائل اخلاقی و رشد ایمان و آگاهی به معارف و ارزش های دینی بطور خاص مد نظر قرار گیرد.
رویکردی که در اولویت سرمایه گذاران در نمایش خانگی نیست و اصل ابتدائاً بر سرگرم ساختن مخاطبان و پاسخگویی به میل و علائق عمومی آنهاست.
البته از نظر موضوعات سیاسی تلویزیون کاملا خصوصی رفتار می کند و فراجناحی نیست…