سعید رجبی فروتنبعضی از ما چیزهایی در دنیای ذهنیِ کوچولوی خودمان، علیه خودمان درست می‌کنیم، که ناشی از عینکی است که به چشم زده ایم. بیماری، عارضه است، از ذات نیست. می‌آید و می‌رود. کمی‌خودمان را بهتر ببینیم و با خودمان و میهنِ خودمان مهربان تر باشیم. فیلم خانواده ی ارنست می‌خواهد همین را بگوید. در عینِ حال، بی کس است ولی ناکس نیست، و از عاطفه ی کسی سوء استفاده نمی‌کند، ولی ما را به یادِ عاطفه هایمان، به یادِ تاریخ، تمدن، فرهنگ، ادب، بزرگی و احترامِ ایران و ایرانیان می‌اندازد.(بخشی از یادداشت محسن دامادی سازنده فیلم)
"خانواده ارنست" در بین چهار فیلم به نمایش درآمده از "محسن دامادی" بازهم اثری متوسط ارزیابی می شود. دامادی که اصولاً سینما را با سناریو نویسی آغاز کرده است، از اوائل دهه ۸۰ پا به عرصه کارگردانی گذارد و ترجیح داد فیلمنامه هایش را شخصاً مقابل دوربین ببرد. مطالعه خلاصه داستان فیلم مخاطب را آماده مواجهه با اثری چند لایه می سازد. حسی که با تماشای فیلم رنگ می بازد و این حسرت باقی می ماند که کارگردان هیچ کاری به جز مصور کردن فیلمنامه به آن نیفزوده است. مشکل فیلم های دامادی از همین جا آغاز میشود که ذهنیت تازه ای بر نوشته های او سوار نمی شود و رنگ و بویی از جنس سینما و پرداخت و اجرایی هنرمندانه تر به آن نمی بخشد. خانواده ارنست چندان در قید آن نیست که بیننده را درگیر خود سازد و کشش لازم را برای او پدیدار سازد.بیننده به عنوان یک ناظر بیرونی شاهد خلجان های روحی و کابوس هایی است که لاله اسکندری با آن درگیر است بی آنکه شوق و دغدغه ای در وجودش احساس کند و با دختر داستان همراهی و همذات پنداری کند. شاید توسل کارگردان به شیوه روایی و تصویر سازی بارها استفاده شده، باعث انفعال تماشاگر حرفه ای در برابر فیلم شده است. هر چه هست "خانواده ارنست" و روایت توامان رئالیستی و سورئال فیلم بیش از آنکه اذهان را متوجه دیرینگی و گرانسنگی مآثر فرهنگی ایران نماید، اجرایی نه چندان دلچسب از داستانی است که در سطح متوقف می ماند و زیبابی ظاهری بناهای تاریخی شهری چون اصفهان با معانی عمیق تری ملازم نمی گردند.
اضافه کردن نظر