تماشای فیلم به نمایش در نیامده "خانه پدری" ساخته "کیانوش عیاری" در جمع اصحاب رسانه – چهارشنبه شب گذشته- این سوال را به ذهن مبادرت می کند که نسبت پلیس با این فیلم چیست؟ به عبارتی دلیل حمایت و سرمایه گذاری نیروی انتظامی از ساخت فیلم " خانه پدری" چیست؟ معمولاً سازمان های اجتماعی برای حضور در چنین عرصه هایی همسویی پیام فیلم با اهداف سازمانی خود را توجیه همکاری قلمداد می کنند و بر این عقیده هستند که زبان هنر و در اینجا سینما می تواند به شکل جذاب و تاثیر گذاری بسیاری از منویات و مقاصد آنها را در نزد مخاطبان پر شمار تبیین نماید و به انتقال پیام های مورد نظر آنان کمک شایانی نماید.
در نگاه اول شاید تم جنایی "دختر کشی" دستمایه ای برای کاری پلیسی به شمار آید اما تماشای فیلم چنین امیدی را یکسره به باد می دهد زیرا در فیلم از تنها کسی که خبری نیست، پلیس و مامور نظمیه در طول زمان هفتاد ساله قصه است.
انگیزه شخصیت پدر و پسر برای کشتن دختر خانواده به درستی تبیین نمی شود و در امتداد زمان، پای نماینده هیچ سازمان و مامور قانونی به خانه ای که قتلی از نوع ناموسی در آن رخ داده است، باز نمی شود و برای مخاطب خارج نشینی که ایران را از کانال رسانه های مغرض غربی شناخته است، متاسفانه فیلم بصورت ناخواسته ای با همان نگرش هایی که تصویری بدوی و عقب افتاده از ایران ارائه می دهند، همسویی نشان می دهد.
از انجا که نقد فیلم "خانه پدری" موضوع این یادداشت نیست، مجدداً این سوال در ذهن نقش می بندد که انگیزه همراهی مادی و معنوی نیروی انتظامی کشور در تولید فیلم مزبور که در خوش بینانه ترین حالت فیلمی سرگرم کننده با کمی چاشنی وحشت است، چیست؟کد ۶۳۸
