سعید رجبی فروتنزمانی که مشغول بازبینی سریال کره ای«سایمدانگ» بودم، در هر لوح فشرده دو قسمت حدوداً ۶۰ دقیقه ای را باید می دیدیم. تصور من و شاید غالب اعضای شورا آن بود که موسسه ناشر ویدیویی برای برنامه ریزی بهتر در پخش سریال و اخذ پروانه نمایش برای قسمت های بیشتری از سریال، تن به چنین کاری داده است. این گمانه زمانی تقویت می شد که می دانستیم معمولاً مجموعه های کره ای طولانی و از حیث قصه پردازی بسیار پر و پیمان هستند.
توزیع نسخه فیزیکی سریال که در هفته های گذشته شروع شد، دریافتیم که بر خلاف تصور، ناشر در هر دی وی دی، دو قسمت ۶۰ دقیقه ای را عیناً و بی کم و کاست در اختیار مشتریان قرار داده است.! این اقدام ضمن جلب رضایت خاطر مخاطب برای خرید ادامه قسمت های بعدی سریال، این پیام را هم به تهیه کنندگان سریال های وطنی می دهد که اگر تیتراژ ابتدا و پایان، بخش های آنچه گذشت و آنچه خواهید دید را از سریال های عرضه شده ایرانی حذف کنیم، بیننده در هر لوح فشرده محتوای تازه ای در حدود ۵۰ دقیقه را می بیند. این در حالی است که بپذیریم در طراحی داستان و نگارش آن، نویسنده صحنه های زائد نگنجانده باشد و اصطلاحاً آب به سریال نبسته باشد.!
در مورد مجموعه «سایمدانگ» این نکته را نیز نمی توان از یاد برد که تیتراژ بسیار کوتاه مابین هر دو قسمت از سریال، گویای آن است که تهیه کنندگان اصلی سریال نیز به احتمال قوی برای پخش و نمایش مجموعه، به گونه ای عمل کرده اند که زمان آن را به 120 دقیقه یعنی به اندازه زمان یک فیلم سینمایی افزایش دهند.
«سایمدانگ» داستان زن نقاشی است که تولید کاغذ مرغوب را هدف کار و تلاش خود و همکاران بی نوایش قرار داده است تا ضمن تامین بازار داخل کشور، به بازار گسترده چین نیز راه یابد. این قصه پر فراز و نشیب مصداق روشنی از ایده اقتصاد مقاومتی است که در این سالها حرف و شعار در باره آن زیاد شنیده ایم و مجموعه حاکمیت تلاش دارد تا در لوای آن، ضمن اشتغال آفرینی به نوعی خودبسندگی در تولید بسیاری از مایجتاج مصرفی کشور دست یابد.
اضافه کردن نظر