اعتراف دیرهنگام

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

• پاسخ همه دغدغه‌های مدیر عزیز:
  دستمزد درست، امنیت شغلی و مالی و میدان دادن به افراد لایق. در عین حال توجیه مستند دوستانی که در نظریه‌پردازی سیاسی و تهاجم فرهنگی نرم ید طولا دارن، اما تمام پیامدهای مثبت فیلم و سینما رو فقط در سینمای ارزشی می‌بینن. آها! مهم‌تر از همه… تعریف درست و جامع و مدون از این لفظ “ارزشی” که مثل عبارت “فرهنگ‌سازی” کاملا مبهم و سلیقه‌ایه. شخصا هر بار اسم سینمای ارزشی به گوشم می‌خوره، بی‌اختیار یاد سریال حضرت یوسف و توهین‌های استاد فرج‌الله سلحشور و ماجرای محجبه کردن آنجلینا جولی میوفتم!
  برای اینکه فقط انتقاد نکرده باشم، پیشنهاد می‌کنم دوستان جدا از تعصبات ملی و مذهبی کمی در آثار کمدی ممتاز غربی (مانند سریال فرندز، فمیلی گای، سیمپسون‌ها، زنان سرسخت و…، نه تقلیدهای مضحک نخ‌نمایی مثل آشنایی با مادر) دقیق شن، تا بهتر متوجه مفهوم ارزشی کار کردن و اثرگذاری طنز “به حق فاخر” در فرهنگ‌سازی برای مردم بشن. اگر هم کار سختیه، می‌تونن فعلا به سریال کلاه قرمزی و پایتخت به عنوان دو نمونه ممتاز وطنی اتکا کنن.
  اما مادامی که رسانه ملی ما تحت بمباران هجو و هزل‌های سطحی باشه، مثل کارهای مناسبتی که با آشوب و سنبل‌کاری برای پخش روی آنتن حاضر می‌شن، واقعا منفعت خاصی از این رسانه عاید مردم نمی‌شه… البته به جز کاهش سطح انتظارات و افزایش قناعت مخاطب!
  نقد برخی از سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی ایران حکم این رو داره که یک مجرم سریالی بی‌احتیاط رو بذاریم جلوی رو و اسناد جرایمش رو یک به یک بشمریم. سریال‌هایی که در اون بچه و مادر و خواهر و برادر چپ و راست به هم فحش می‌دن، و در نهایت همه کج‌خلقی‌ها و بدرفتاری‌هاشون با یک عروسی در انتهای اثر یا ماجرای گم شدن فرزند و نشون دادن آبغوره گرفتن‌های مادری که تا دیروز بچه رو لعن و نفرین می‌کرد (اون هم جوری که به مخاطب القا می‌کنه چنین کاری بانمکی مادر رو می‌رسونه)، نه تنها فایده‌ای برای بهبود شرایط احتماع خانواده نداره، که بدتر بنیان اون رو تخریب می‌کنه.
  کسی که دست به نوشتن فیلمنامه و تولید اثر بصری می‌زنه، درست مثل یک مدیر تبلیغاتی باید به روانشناسی جامعه مسلط باشه. اگر معنای کمدی جوک گفتن و مسخره‌بازیه، که شخصا هزار برابر خنده‌هایی که موقع تماشای فاجعه شاهگوش دیدم، و موقع تماشای ابله همون رو هم ندیدم رو، تابحال در جمع‌های دوستانه و خانوادگی و هنگام تعریف کردن خاطرات یا خوش و بش کردن نزدیکانم مشاهده کردم. کما اینکه در جمع دوستانه خبری از سانسور نیست. هرچند با این وضعی که در هجو و هزل‌های وطنی می‌بینم، باید خدا رو شکر کرد که دست یک سری‌ها باز نیست، والا تمام برنامه‌های تلویزیونی و سینمایی ما تازه… می‌شد کپی کاربنی کمدی‌های درجه چندم نشنال لامپون و آشنایی با مادر!
  ولی فارغ از همه این گفته‌ها، باز هم تاکید می‌کنم…خلاصه پاسخ تمام دغدغه‌های مسئول عزیز اینه: “حق مال محقه، نه کسی که صرفا محبوب، خوش بر و رو، یا موجه باشه.”
  والسلام!

  پ.ن. اگر مدیر محترم به نوعی چشمشون به این نوشته بنده افتاد، می‌تونن شخصا من رو احضار کنن تا با هزار و یک دلیل از سخنانم دفاع کنم و توضیحاتی مبسوط در باب چگونگی فرهنگ‌سازی از طریق رسانه‌های جمعی تقدیم کنم.

  پاسخ

• یه سوْال ،چرا معمولا مدیریت این سایت شمشیر رو از رو می بنده برا تلوزیون ؟؟؟؟ بنده به عنوان یک فعال بخش نمایش خانگی این نظر رو دارم ،امیدوارم این نوع نظرها ناشئ از توهم رقابت این دو رسانه نباشه که همین توهم باعث گارد هر دو رسانه در برابر هم شده

  پاسخ

  • از تذکر شما ممنونم. به نظرم باید مجموع یادداشت های سایت را ملاک قرار دهید. انتشار دیدگاه های انتقادی مخاطبان ارجمند نیز الزاماً به معنای تایید کامل آنها نیست. چنانچه فضای تضارب آرا در این سایت را می پسندی، به نقد نظراتی که فکر می کنید، منصفانه نیستند، بپردازید.
    این سخنان را هم از شخصیت موجهی بخوانید: http://www.gameno.ir/%D9%87%D9%86%D8%B1-%D9%88-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7/3689-%D8%AF%D8%A7%D9%88%D8%AF-%D9%85%DB%8C%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D9%82%D8%B1%DB%8C-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D8%A2%D9%86%DA%86%D9%87-%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D9%88%D8%B3%D8%AA-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%AF-%D8%AF%D8%B1-%D8%B5%D8%AF%D8%A7%D9%88%D8%B3%DB%8C%D9%85%D8%A7-%D9%86%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%D8%A8%DB%8C%D9%86%D9%86%D8%AF

    پاسخ

    • با عرض سلام مجدد .
      تلوزیون ما کم ایراد ندارد ، خود بنده الان می خوام به یک ایرادشان اشاره کنم اما قبلش می خواهم بزرگترین نقطه قوت آن را مشخص کنم . بزرگترین نقطه قوت شبکه های تلوزیونی ایران نبود ابتذال و برهنگی ظاهری و علنی در آن است . شاید خود ما در داخل کشور هزار و یک ایراد و اشکال به این شبکه ها بگیریم اما در خارج از ایران این شبکه ها ملیون ها بیننده دارند که اغلب آنها فقط به این خاطر شبکه های ایران را برای تماشا انتخاب می کنند که خیالشان راحت است همراه خانواده می توانند برنامه هایی سالم و بدون ابتذال و برهنگی تماشا کنند .
      اما ایرادم ؛ چند روزی است که هوس کردم و نشسته ام و دارم کتاب تاریخ ایران بعد از اسلام (نوشته اقبال آشتیانی) را می خوانم . قبلاً هم بارها به آن مراجعه کرده ام اما این بار از زاویه دید یک رمان تاریخی با آن برخورد کرده ام و زوایای کمتر گفته شده ای از تاریخ ایران برایم روشن شده است . تلوزیون ما متاسفانه نتوانسته به این زوایا بپردازد . از هر صفحه از این کتاب می شود یک سریال جذاب و پرکشش تاریخی ساخت که روی دست سریال های کره ای باشند اما متاسفانه بجز موارد معدودی (مثل سریال های بوعلی سینا و شیخ مفید) از این فرصت و گنجینه بهره برداری نشده است . چند نفر از شمایی که این متن را می خوانید درباره سلاطین غور شنیده اید؟ چند نفر از شما درباره پادشاهان آل مظفر شنیده اید؟ چند نفر از شما می دانید آخرین پادشاه سلسله غزنوی پس از سرنگونی حکومتش ۱۶ سال در زندان بود تا کشته شد؟ چند نفر از شما می دانید سرنوشت مجدالدوله دیلمی (همان سلطان جوانی که در سریال بوعلی سینا حاکم ری اما فرمانبردار مادرش بود) چه شد؟
      همه که اهل کتاب خواندن نیستند ، اما همه باید درباره تاریخ مملکتشان بدانند و طبق گفته خدواند در قرآن مجید ، از آن عبرت بگیرند . و این وظیفه کیست که این آگاهی را در اختیار مردم بگذارد؟

      پاسخ