سعید رجبی فروتنحالا که فروش «هزار پا» درسینماها به دو برابر فروش فیلم مصادره رسیده است، راحت تر می توان گفت که نفس وجود بازیگر محبوب و شیرینی مثل «رضا عطاران» برای تضمین فروش یک فیلم کافی نیست. یادمان نرفته است که «عطاران» به رغم حضور در فیلم «دراکولا» به کارگردانی خودش فروش خوبی را در گیشه ها تجربه نکرد و شاید بعد از آن بود که ترجیح داد دعوت از او برای بازیگری را رد نکند و پی در پی در چند فیلم ظاهر شود تا طعم گس شکست در «دراکولا» را برای همیشه از یاد ببرد.
«مصادره» که این روزها در شبکه نمایش خانگی و سرویس های استریم عرضه شده است، با وجود دور زدن خط قرمزها و استفاده از کلیشه هایی مثل زنان سر برهنه خارجی و استفاده از ترانه های لس آنجلسی، فیلمی محض خنده نیست و کار اول «مهران احمدی» -مرد پر کار این سالهای سینما و نمایش خانگی- کمدی از نوع مضحک آن نیست بلکه ادای دینی هر چند ناقص به کمدی سیاه است. فیلمی که ابتنای آن بر هجو موقعیت های جدی است. فیلمی که به رغم ظاهر کمیک خود، واجد صحنه های تراژیک نیز هست. وجهی که پسر اسماعیل با بازی «هومن سیدی» آن را بر دوش می کشد. او قربانی سوء تفاهماتی است که دولت ایران نسبت به پدر او دارد و وی باید برای بازگرداندن همه آنچه که از پدرش مصادره شده است، به مبارزه ای تمام عیار دست زند. «مصادره» صحنه ها و سکانس های خوب و درست اجرا شده کم ندارد اما نبود نخ تسبیحی که سبب اتصال معنادار آنها بشود، باعث افت ضرباهنگ و ریتم فیلم در بخش میانی شده است.
در «هزارپا» قصه ای نیم بند موجب شده است تا بیننده در زمان دو ساعته فیلم، مترصد غافلگیری های «عطاران» در بستر داستانی سر و شکل دار شود و حوصله اش به اندازه «مصادره»سرنرود. «عطاران» همانطور که در «من سالوادور نیستم» کمک زیادی به خلاء قصه کرد در «مصادره» هم اگر او مقابل دوربین ظاهر نشده بود، بعید بود تاس «مهران احمدی» اینطور جفت شش بنشیند.
فروش خیره کننده «هزار پا» در سینماها و این روزها «مصادره» در بسترهایی غیر از سینما، نشان می دهد که «عطاران» چه ظرفیت زیادی برای رونق دادن به رسانه های سرگرم کننده و نشاندن لبخند بر لبان آدم هایی دارد که بیرون از فضای فیلم ها باید با دنیایی عبوس، مملو از آسیب های اجتماعی و نابرابرهای معیشتی روبرو گردند.
اضافه کردن نظر