در آیین اختتامیه جشنواره فیلم کوتاه تهران که عصر جمعه برگزار شد، بهروز شعیبی دبیر جشنواره با مرور تعدادی از فیلم‌های شاخص این دوره از جشنواره، اظهار داشت که باید در فراخوان جشنواره از سال آینده تجدید نظر صورت گیرد و دو جایزه جداگانه برای معرفی بهترین بازیگر و نیز طراحی صحنه پیش‌بینی شود. حضور برخی از بازیگران حرفه‌ای سینما تئاتر در فیلم‌های کوتاه که البته مسبوق به سابقه است، در این تصمیم بی‌تاثیر نبوده است و حضور طراحان صحنه در بین نامزدهای بخش بهترین دستاورد فنی، ضرورت اختصاص جایزه جداگانه برای آنها را ضروری جلوه‌گر ساخته است.
پیشتر هم گفته بودم در سالهای اخیر بسیاری از فیلمسازان کوتاه در تجربه‌های خود به سراغ زنان و مردان بازیگر سینما٫ تئاتر رفته و نقشی از نقش‌های فیلم خود را به آنان می‌سپارند. حذف جوایز بهترین بازیگر مرد و زن از فهرست جوایز در ادوار اخیر جشنواره فیلم کوتاه تهران نیز باعث نشده است که استفاده از بازیگران حرفه‌ای به فراموشی سپرده شود.
به نظر می‌رسد بازیگرانی که دعوت کارگردانان جوان را می‌پذیرند، انگیزه مالی ندارند چون اصولاً رقم دستمزد در فیلم کوتاه آنقدر پایین است که از مناسبات حرفه‌ای فاصله بسیاری دارد. از سوی دیگر عشق و علاقه برخی از بازیگران(که ستاره محسوب نمی‌شوند)به دنیای فیلم کوتاه و حمایت از سینماگران جوان، باعث شده است تا همواره شمار ثابتی از بازیگران را در فیلم‌های کوتاه بیشتر از بقیه ببینیم.
در بین این بازیگران، بعضاً دیده شده است که هنرپیشگانی در قاب فیلم کوتاه به اقتضای داستان و درک توانایی پارتنرهای خود، با هدایت کارگردان به بازی پارتنرهای خود نیز کیفیت می‌بخشند تا شکاف و فاصله معناداری بین بازی آنها با نابازیگران چندان توی چشم نزند.
برخی تصورشان از فیلم کوتاه همان سینمای آماتور و بکری است که بیش از آنکه تکنیک در آن به چشم آید، فضا و روح حاکم بر فیلم بیننده را مجذوب خود کند و فیلمساز توانسته باشد پشت و مقابل دوربین از عوامل غیرحرفه‌ای، بهترین استفاده را به عمل آورده باشد. حال آنکه در عصر دیجیتال از تجهیزات حرفه‌ای یکسانی در فرایند تولید و پس تولید فیلم کوتاه و بلند استفاده می‌شود. نگاهی به اسامی نامزدها و برندگان بخش صدا در این دوره از جشنواره بیاندازید تا معلوم شود، فیلمسازان کوتاه در پس تولید به سراغ استودیوهای حرفه‌ای و شناخته شده می‌روند و از خلاقیت تدوین کنندگان و صداگذاران حرفه‌ای بهره می‌برند. بنابراین از حیث جزییات بصری، گرافیکی و شنیداری بعضی از فیلم‌های کوتاه نظیر ساخته‌های برادران« ارک» چیزی از فیلم‌های بلند کم ندارند و استحقاق دریافت جوایز فنی و هنری جشنواره‌های جهانی را دارا هستند.
از سوی دیگر همیشه این نگره مورد انتقاد قرار می‌گیرد که فیلم کوتاه به مثابه پلی برای ورود به سینمای حرفه‌ای نیست و فیلمسازان نباید استفاده ابزاری از آن کنند. اما کیست که نداند بسیاری از نام‌آوران سینمای ایران از مسیر دفاتر سینمای آزاد و سینمای جوان مشق سینما را انجام دادند و مدارج ترقی را طی نمودند. با فرض آنکه معدودی از افراد بخواهند بلندپروازی را کنار بگذارند و فقط به فیلم کوتاه بیاندیشند، دوراندیشی حکم می‌کند که آثار کوتاه خود را به حرفه‌ای‌ترین شکل ممکن بسازند تا امکان بازاریابی برای عرضه و کسب درآمد از آن را داشته باشند. بهره‌گیری از بازیگران حرفه‌ای یکی از عوامل جذابیت فیلم‌های کوتاه در بازارهای داخلی و خارجی است.
بازگشت جایزه بازیگری به جشنواره فیلم کوتاه
