اینجا آخر دنیا نیست

در مقطعی دو تا سه ساله در اوایل دهه هشتاد فیلم هایی ساخته شدند که اجازه نمایش آنها در سال های بعد با مشکلات جدی همراه شد. خاطرم هست در زمان معاونت مهندس محمد مهدی حیدریان، ایشان ما مدیران را در جلسات هفتگی به تماشای فیلم هایی فرامی خواند که با حال و هوای آن روزهای جامعه و ضوابط ممیزی رایج( در دولت دوم اصلاحات) همخوانی نداشت. هدف ایشان از تشکیل جلسات آن بود تا همگان را به روندی که بر تولید فیلم های سینمایی حاکم شده بود آشنا کند و مسئولیت چنین عارضه ای را متوجه همگان سازد. ایشان حداقل در آن جلسات فرد یا افرادی را مقصر وضع پدید آمده نمی دانست اما بعد از ده سال که به گذشته برمی گردم، احتمال می دهم غیر از کج فهمی بعضی از سینماگران در قبال فضای باز ایجاد شده در جامعه آن روز، بیماری سخت معاون سینمایی پیش از آقای حیدریان یعنی آقای پزشک و کم تجربه بودن مدیر کل نظارت و ارزشیابی وقت که مستقیماً از سینمای جوان بر کرسی مدیریت سینمای حرفه ای نشسته بود، بی تاثیر در وضعیت پیش آمده نبود.

این مقدمه را گفتم تا بگویم، فیلم "اینجا آخر دنیاست" از جمله فیلم های همان دوره است و توقیف آنها سالها به درارا انجامید. سازندگان فیلم؛ شراره یوسف نیا و ابراهیم بخشی پس از "اینجا آخر دنیاست" فیلمی را نساختند. یوسف نیا به بازیگری و بخشی به کار اصلی اش صدابرداری و دیگر امور فنی قیلم ادامه داد. داستان و محتوای فیلم قرابتی با آموزه های دینی ما ایرانیان ندارد و روایت داستان هم که تقلیدی از نمونه فیلم های غربی در ژانر وحشت است، اجرایی خامدستانه و بشدت آماتوری دارد.

کاش فیلم دیگری با آغاز بکار دولت جدید در شبکه توزیع می شد تا نوید روزهای بهتری را برای شبکه در پی می داشت. از نکات حاشیه ای جالب اما بسیار مهم غفلت از درجه بندی سنی برای فیلم است. اثری که بی تردید به دلیل هراسناک بودن برای گروهای سنی خردسال، کودک و نوجوان اصلاً مناسب نیست. سی و یکمین فیلم ایرانی شبکه، در پرتو تامین و خرید موسسه پرتو آبی امکان راهیابی به بازار را یافته است.